Internationaal Filmfestival Rotterdam – deel 3

Wij willen onze moeder terug!
Ich Seh, Ich Seh
Veronika Franz, Severin Fiala (Oostenrijk, 2014)
****

Ich Seh, Ich Seh is een horrorfilm van Oostenrijkse bodem. Een effectieve, zo blijkt: de film hanteert een smaakvolle mengeling van mysterieus, gruwelijk en sfeervol. Het verhaal draait om de tweeling Lukas en Elias, die samen met hun moeder in een modern ingericht huis aan de rand van het bos wonen. Wanneer de moeder na een operatie met haar gezicht in het verband thuiskomt, vragen de jongens zich af of ze wel daadwerkelijk hun moeder is. Ze gedraagt zich namelijk vreemd: zo praat ze alleen maar tegen Elias en kunnen de jongens niets goed doen. Om die reden besluiten ze haar op de proef te stellen, door ongehoorzaam te zijn en te kijken hoe ze daarop reageert.

Ich Seh, Ich Seh is een geslaagde samenwerking tussen Veronika Franz (vaste scenarioschrijfster van Ulrich Seidl) en Severin Fiala, die eerder de handen ineen sloegen voor de documentaire over acteur en regisseur Peter Kern. De film is prachtig geschoten, met veel aandacht voor de stijlvolle inrichting van het huis en de surreële natuurbeelden.  De regisseurs spelen met thema’s als dromen en werkelijkheid, verlangen en behoefte, het bewuste en onbewuste. De zoektocht van de jongens naar hun moeder- is zij wel wie zij zegt dat zij is?- leidt tot een duistere catharsis, waarin de grenzen van pijn overschreden worden. Een wreed en surreëel aandoenend sprookje, maar tegelijkertijd prachtig in zijn zoektocht naar verbinding en hereniging.   

                                         
Aandoenlijke liefde op bejaarde leeftijd
Key House Mirror
Michael Noer (Denemarken, 2015)
****

De Deense regisseur Michael Noer komt met een ander soort film dan dat we van hem gewend zijn: na de realistische drama’s over de onderkant van de maatschappij (R., Northwest) komt hij nu met een emotioneel drama over een bejaarde dame die weer verliefd wordt.

De 76-jarige Lily oogt als een sterke, nog volop in het leven staande bejaarde vrouw. Samen met haar bedlegerige man Max woont ze in een verzorgingstehuis, maar enkel om bij hem te zijn en voor hem te zorgen. Ondertussen worstelt ze met haar eigen behoeften, want zoals ze zelf aangeeft is Lily eigenlijk nog te vitaal voor het verzorgingstehuis. Dan komt er onverwachts hoop in de vorm van de liefde, want haar 80-jarige Zweedse buurman weet iets in Lily los te maken.

Key House Mirror is een mooie film over ouder worden, gezondheid en je leven een nieuwe draai geven. Acteurs  Ghita Nørby en Sven Wollter zetten het verliefde stel overtuigend en warm neer, waarbij een komische noot maar ook de nodige tragiek niet ontbreekt. Noer weet hiermee zijn film een goede balans mee te geven en bewijst ook met dit genre uit de voeten te kunnen.

Onverklaarbare tienerzelfmoorden
Bridgend
Jeppe Rønde (Denemarken, 2015)
***

Bridgend is gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen in het gelijknamige Welshe plaatsje.  Nieuwkomer Sara wordt geconfronteerd met een reeks mysterieuze tienerzelfmoorden.Wanneer ze met haar nieuwe vrienden in het bos afspreekt, blijkt dat een goede vriend daar zelfmoord heeft gepleegd. De vrienden brullen zijn naam en springen vervolgens in het meer. Een vreemde bedoening.

De film volgt de tieners op hun zelfdestructieve pad: meer zelfmoorden volgen. De Deense regisseur Jeppe Rønde heeft jaren onderzoek gedaan naar wat er zich in het stadje afspeelde (de situatie van de zelfmoorden is nog steeds actueel) en geeft met Bridgend een sfeerbeeld. Er wordt niets verklaard en veel aan de verbeelding overgelaten. De troosteloosheid van het stadje,waarin tieners een verveeld leven leiden en de enige spanning het ageren tegen je ouders is wordt goed gevangen. Het mysterie rondom de zelfmoorden krijgt een extra dimensie door een chatprogramma, waarvoor je een uitnodiging moet krijgen om mee te doen. Door de gebeurtenissen komt ook het leven van Sara op zijn kop te staan. In hoeverre is zij bestand tegen de negatieve, grimmige sfeerdie heerst in Bridgend?

Bridgend slaagt er in een grimmige duisternis over te brengen. Het rauwe realisme wordt afgewisseld met magische beelden van het bos, waar de tieners hun dode vrienden aanroepen en naakt in het meer drijven. Toch werkt de film niet helemaal bevredigend: we zien slechts wat er zich aan de oppervlakte afspeelt. Sfeer overheerst boven inhoud, waarmee de film vooral een mooi visueel plaatje is waarin de grimmige gebeurtenissen snel weer vervliegen.

Opeenstapeling van haat
Wir sind jung. Wir sind stark.
Burhan Qurbani (Duitsland, 2014)
****

In zwart-wit geschoten volgen we een groepje jonge neo-nazi’s op hun tocht naar destructie. Hoofdpersoon Stefan is er één van hen. Met zijn politieke voorkeur lijkt hij zich vooral af te willen zetten tegen zijn vader, die als lokaal politicus voor de democraten werkt. Gebaseerd op de waargebeurde rellen tegen migranten in Rostock, Duitsland in 1992, laat regisseur Burhan Qurbani de aanleiding tot de rellen zien vanuit drie perspectieven: die van het groepje neo-nazi’s, Stefans vader en de Vietnamese Lien. Zijn film bouwt subtiel op naar het moment dat de rellen van start gaan, waarbij de sfeer steeds grimmiger en verwoestender wordt. De povere huizenblokken waar Lien woont worden troosteloos en dreigend in beeld gebracht, als voorbode van wat komen gaat. In de zinderende finale- waarbij tegelijkertijd met de actie het beeld overschakelt op kleur- komen alle personages samen in een tijdperk gevoed door haat.

Qurbani laat subtiel zien hoe verveling, onvrede en massa-oproer tot extreme situaties leiden. En levert een schokkend portret van racisme met de individuele keuzes die daarin gemaakt worden. De Duitse La Haine en This Is England is geboren!