Internationaal Filmfestival Rotterdam 2015 – deel 2

Knotsgek en geniaal

Reality (2014)
Quentin Dupieux
*****

Welkom in de wereld van Mr. Oizo! Kennen we ‘m nog, van het nummer Flat Beat met dat gekke gele poppetje dat lekker uit zijn dak gaat op de beats? Als filmproducent is Quentin Dupieux, want zo heet hij echt, ook actief. Eerder verschenen Rubber en Wrong, films met een hoog absurdistisch gehalte. Ik noem een moordende autoband, om maar iets te noemen.

Nu is er Reality, waarin we verschillende personages volgen. Eerst is er het meisje Reality (Kyla Kenedy, bekend van haar rol als Mika in The Walking Dead), dat getuige is van hoe haar vader een geschoten everzwijn ontdoet van zijn ingewanden. En hoewel haar ouders het ontkennen, zweert Reality hoog bij laag dat er een VHS tape tussen de ingewanden zat! Ondertussen wordt het meisje gevolgd door een documentaireploeg, die haar het liefst slapend vastlegt. Dan is er Denis, die een kookprogramma presenteert in een muizenpak en ineens vreselijke last van jeuk krijgt. En cameraman Jason, die zelf met een briljant idee voor een filmscript rondloopt: namelijk tv’s met dodelijke stralingen, die de mensheid tot hun einde brengen.

Al die verhaallijnen komen prachtig samen in een surreëel, absurd geheel waarin dromen, realiteit, verlangens en tijd door elkaar heen lopen. Dit mondt uit in een vaag, maar toch consistent geheel. Dupieux slaagt er in om het onlogische logisch te maken en levert bovendien één van de grappigste films af van de laatste jaren. Reality moet je zien om te geloven; een knotsgekke kijkervaring.
Hipster vampier in Iran
A Girl Walks Home Alone at Night (2014)
Ana Lily Amirpour
****

Deze hadden we niet snel zien aankomen: een vampierfilm uit Iran! Maar dan wel een met een hoog hipstergehalte, waarin de vrouwelijke vampier in een hip gestreept shirtje en hijab rondloopt en plaatjes draait. De locatie is Bad City, een stad van verdoemenis alwaar, als je goed oplet, in een ravijn een stapel lijken ziet liggen.

Terwijl de vrouwelijke vampier op zoek is naar bloed, volgen we het wel en wee van Arash, een soort Iraanse James Dean, die zorg draagt voor zijn drugsverslaafde vader. Als hij terugkomt van een feestje, waar hij voor het eerst MDMA heeft geslikt, komt hij de vampier tegen. Onder invloed natuurlijk, maar onder de indruk van haar koude schoonheid. Ze worden verliefd.

De actie zit ‘m in het begin van de film, die een horrorachtige sfeer ademt. Een briljante scène laat zien hoe de vampier afrekent met een creepy drugsdealer. Wanneer de liefdesrelatie tussen de vampier en Arash begint, krijgt de film meer een westernkarakter, compleet met dito filmmuziek. In prachtig zwart-wit geschoten is A Girl Who Walks Home Alone at Night een plaatje om te zien. Versterkt door een mooie soundtrack van ondermeer White Lies en rake geluidseffecten.

Uiteindelijk is het een film over buitenstaanders die elkaar vinden in een gedoemde maatschappij. Er is veel moois te zien, zoals de subtiele intieme scène van Arash en de vampier in haar appartement, luisterend naar muziek. Naar het einde toe is de film wel wat langgerekt, maar A Girl Who Walks Home Alone at Night blijft een origineel en fris debuut, waarin de regisseuse visueel en inhoudelijk verrast met iets dat we niet snel van Iraanse bodem verwacht hadden.
Het leven na voetbal
El Cinco (2014)
Adrián Biniez
****

Van Argentijnse bodem is er El Cinco, dat verhaalt over de 35-jarige Patón, aanvoerder van een voetbalteam in de Argentijnse C-klasse. Op het veld is Patón een opgefokt mannetje en na de zoveelste overtreding, wordt hij geschorst voor vijf wedstrijden. In de tussentijd moet hij nadenken over wat hij met zijn leven wil. Kiest hij voor nog één of twee jaar voetbal, of geeft hij zijn leven een andere wending?

In eerste instantie lijkt Patón het allemaal niet zo serieus te nemen. Vrije tijd is tijd om te gamen en biertjes te drinken. Maar zijn vrouw Ale stimuleert hem iets met zijn leven te gaan doen en de twee komen algauw op ideeën om zijn vrije tijd meer inhoud te geven. Studeren bijvoorbeeld, wat leidt tot komische situaties omdat Patón geen studiebol is.

El Cinco houdt het midden tussen drama en komedie en de acteerprestaties zijn lekker losjes en naturel. Begrijpelijk als je na de Q&A hoort dat Patón en Ale in het echt getrouwd zijn en al in meerdere films samen hebben gespeeld. Buiten het fijne spel van de twee zijn er bekende acteurs en vrienden van de regisseur die allen een verdienstelijke rol neerzetten. El Cinco is een sympathieke film die goed balans houdt tussen verveling, een keerpunt in je leven en weer ergens voor gaan.
Vasthouden aan eigen roots
Charlie’s Country (2014)
Rolf de Heer
***1/2

In Charlie’s Country ziet Aboriginal Charlie zijn toekomst met zorgen tegemoet. Het gebied waar hij woont wordt ingeperkt met nieuwe regels en wetten, een beleid waar het politiebureau, dat gebouwd is op het land van de Aboriginalgemeenschap, streng op toeziet. Charlie ligt dan ook geregeld overhoop met de politie, die hem aanspreekt op de regels maar hem tegelijkertijd gebruikt om zijn kennis van het gebied in te schakelen.

Wanneer Charlie’s geweer en speer worden ingenomen, essentieel om te jagen en te overleven, besluit hij zich terug te trekken in de bush en zijn leven op zijn manier, gepaard gaande met oude tradities, in te vullen. Wat volgt is een pijnlijke constatering dat vroeger en nu niet meer samengaan. Een gegeven dat Charlie dwingt anders naar de situatie te kijken, vooral wanneer zijn gezondheid zienderogen achteruit gaat.

Charlie’s Country is het verhaal van een man die vasthoudt aan zijn roots en zich weigert te conformeren aan nieuwe geldende wetten, uitgevoerd door blanke “Aussies”. Het begin van de film start nog mild, met veel humor, maar hoe meer Charlie afgenomen wordt, hoe opstandiger hij wordt. David Gulpilil, de meest gecaste Aboriginal acteur in films, zet Charlie neer als een krachtige persoonlijkheid die zich niet laat kennen. Maar hoe lastiger het hem gemaakt wordt en hij het zichzelf maakt, des te tragischer zijn lot wordt.

In de Q&A na de film vertelt regisseur Rolf de Heer, bekend van Alexandra’s Project en Bad Boy Bubby, dat Charlie’s Country veel overeenkomsten vertoont met een fase uit Gulpilils leven. Een gegeven dat zeker bijdraagt aan zijn intense vertolking van Charlie. Hoewel het einde wat voorspelbaar is, is Charlie’s Country een mooi verhaal, waarin een man zijn identiteit en waarden niet opgeeft en vecht voor zijn land en zijn bestaan. De film doet langer aan dan zijn speelduur, wat het haast tot een meditatieve ervaring maakt tussen mens en natuur.