IFFR 2014

Inhoud: Anatomy of a Paper Clip | Metalhead | Riocorrente

Op 22 januari is de 43ste editie van het International Film Festival Rotterdam van start gegaan, en 8WEEKLY is er weer bij. In dit eerste deel kijken we naar de dagelijkse beslommeringen van een fabrieksarbeider met een vreemde leefsituatie, een meisje dat via metal een band met haar overleden broer probeert te houden, en een vrouw die haar twee mannen het liefst zou omsmelten tot een enkele man om geen keuze te hoeven maken.

Japans absurdisme

Anatomy of a Paper Clip
Ikeda Akira • Japan, 2013
3.5

Anatomy of a Paper Clip is een tragikomische, absurdistische Japanse film waarin we de zielloze fabrieksarbeider Kogure volgen tijdens zijn dagelijkse beslommeringen. Voorheen machinist, nu paperclipbuiger met een whiplash. Nekband incluis. Kogures dagelijkse routine van werken, slapen, opstaan en zijn gezicht wassen wordt echter doorbroken.

Kogure is een man zonder mening, een man zonder missie en al vrij snel een man zonder privacy. Net als in Borgman wonen er opeens vreemde mensen in zijn kleine appartement die een totaal eigen leven gaan leiden. Een vrouw doet ongevraagd en ongemerkt haar intrede en wordt vrij rap vergezeld door een man. Ze spreken een andere, niet ondertitelde taal, maar verstaan Kogure gek genoeg wel. Ook koken ze voor Kogure en vergezellen ze hem naar het park op zondag.

De vreemde vrouw in Kogures appartement ontpopt zich tot een vlinder terwijl Kogures leven aan hem voorbij vliegt. Het levert nog meer rare taferelen op in een allesbehalve standaard film.
Terug naar boven

Godin van de metal

Metalhead
Ragnar Bragason • IJsland, 2013
3.5

Baldur valt van de tractor, komt met zijn haren in de hooimachine terecht, wordt gescalpeerd en sterft. Zusje Hera staat tientallen meters verderop en ziet het voor haar ogen gebeuren. Ze verwerkt haar verdriet middels haar broers passie: metal.

Metalhead speelt zich af in de tachtiger jaren op een boerderij in een klein dorpje in IJsland. Na het ongeluk raakt Hera’s gezin ontwricht. Hera blijft als enig kind over, vader Karl voelt zich verantwoordelijk voor Baldurs dood omdat de tractor niet goed was onderhouden en moeder Anna glijdt af in een depressie en reageert steeds verbitterder op Hera en Karl.

Hera, ondertussen een jaar of twintig, wil het dorp en het drama ontvluchten. Ze komt niet verder dan het bushokje. Daadwerkelijk de bus nemen naar Reykjavik, daar is ze nog niet aan toe, ondanks aandringen van haar moeder en de buschauffeur. Anna op haar beurt weigert de kamer van Baldur op te ruimen en Karl ontwijkt elke conversatie over Baldur.

De situatie binnenshuis wordt al snel onhoudbaar en Hera zoekt haar toevlucht tot de metal en vandalisme. De recalcitrante Hera drijft haar ouders tot waanzin met lompe gitaarriffs die haar flying V-gitaar en Marshallversterker produceren. Ze test tevens het geduld van de andere dorpsbewoners en de nieuwe priester in het dorp. Gaat ze op zondag eens naar de dienst, steekt ze doodleuk een sigaret op.

Regisseur Ragnar Bragason vangt de tijdsgeest en de metal – die in Scandinavië vele malen populairder is dan hier – in een luchtig drama. Hera heeft gevoel voor humor en is geloofwaardig als rockchick die het spoor enigszins bijster is. Zelfs met op Kiss geïnspireerde make-up is er emotie af te lezen van haar gezicht. Daarnaast toont Bragason dat de vooroordelen die gepaard gaan met metal vaak niet kloppen. Niet alleen zijn de meeste metalmuzikanten prima langharige kerels, de metal zelf dient niet louter tot het aanbidden van de duivel.

Metalhead eindigt ietwat zoetsappig, maar de scheurende gitaren van Megadeth en Judas Priest maken veel goed. Het mooiste nummer is echter van Hera zelf, waarin ze haar zoete stem gebruikt om een gevoelig liedje in te zetten. Dat er vervolgens een lompe drumfill en dito lied volgt, past geheel binnen de film.
Terug naar boven

Gedoemde driehoeksverhouding

Riocorrente
Paulo Sacramento • Brazilië, 2013
3.5

Renate (Simone Iliescu) pendelt tussen twee uitersten in Rio de Janeiro. De conservatieve en intellectuele kant van kunstcriticus Marcelo (Roberto Audio) geeft haar een veilig gevoel en de kans haar intellectuele kant te uiten. Hij is echter ook saai en wil alles plannen en bespreken. De leuke wetenswaardigheden die hij zo nu en dan tentoonspreidt doen het goed in films, maar zijn onvoldoende om de relatie spannend te houden.

Spontaniteit, passie en avontuur vindt Renate in Carlos, een autodief die nauwelijks rond kan komen en grootse plannen heeft voor de toekomst. Het blijft slechts bij dromen, want hij is te druk met zijn huidige problemen om zich te richten op de toekomst. Een van Carlos’ problemen is Exu, het straatschoffie dat hij heeft geadopteerd. Exu slentert hele dagen op blote voeten door Rio De Janeiro, keyt dure auto’s en laat een tatoeage zetten.

De delicate driehoeksverhouding is net als Exu gedoemd te mislukken. Renate zou de mannen willen samensmelten, want nu kan ze geen keuze maken. Beide heren lijken overigens te weten dat ze niet de enige zijn. De grote ruzie tussen twee rivaliserende minnaars blijft uit, hetgeen ook wel eens prettig is.

Regisseur Paulo Sacramento beschrijft voornamelijk de hopeloze situatie in Rio de Janeiro. Aanvankelijk doet hij dat middels persoonlijke problemen. In het laatste gedeelte van de film hanteert Sacramento echter steeds meer symboliek en vervaagt de realiteit. Rustige close-ups maken plaats voor bizarre beelden en psychedelische muziek. Sacramento zet uiteindelijk de levensader van Rio de Janeiro in lichterlaaie, waardoor hij nog maar eens benadrukt hoe volgens hem de toekomst van Brazilië ervoor staat.
Terug naar boven