Wat moet je gaan zien in Rotterdam?

Over een paar dagen is het weer zo ver! Rotterdam wordt even het epicentrum voor elke cinefiel in Nederland. De voorpret begint natuurlijk al bij het doorspitten van het programma en om je op weg te helpen heeft 8WEEKLY al een kleine voorselectie gemaakt.

Zoals elk jaar heeft het IFFR wat films van gevestigde regisseurs die bedoeld  zijn voor een breed publiek. Meestal zijn dit films die ook nog na het festival te zien zijn in de bioscoopzalen. Dit jaar vallen daar titels als David Cronenbergs A Dangerous Method, Alexander Payne’s The Descendants en Martin Scorsese’s Hugo onder. A Dangerous Method gaat over de band tussen de psychologen Freud en Jung die onder druk komt te staan door hun relatie met een labiele patiente. Voor Cronenberg, die bekend is geworden met zijn horrorfilms, is het een uitstapje in de wereld van de mentale kwellingen, toen de duistere kanten van de psyche voor het eerst ontdekt werden. Alexander Payne had met zijn midlifecrisis buddyfilm Sideways al een hit op het IFFR van 2005. In The Descendants staat George Clooney op een keerpunt in zijn leven, nadat zijn vrouw in een coma is beland. Verwacht dezelfde droge humor en een satirisch beeld van het hedendaagse Amerika. Scorsese’s Hugo is een hommage aan de verloren kunst van de zwijgende film in de vorm van een zoektocht van een kind naar regisseur Georges Melies.

Hoge verwachtingen

In de buitenlandse filmpers is al veel geschreven over Steve McQueens Shame. De film gaat over een man die verslaafd is aan seks en zich niet emotioneel durft te binden aan mensen. McQueen, die vooral bekend is als kunstenaar, maakte in 2008 het indrukwekkende Hunger over een hongerstaking in een Noord-Ierse gevangenis. Acteur Michael Fassbender (ook te zien in A Dangerous Method) speelt net als in Hunger de hoofdrol in Shame.

De tweede film van Joachim Trier (die op het IFFR 2007 opviel met Reprise) Oslo, 31. August is een verfilming van het boek Le Feu Follet van Pierre Drieu La Rochelle, waarin een jongeman peinst over zelfmoord en door de stad dwaalt waar hij vrienden en oudgeliefden tegenkomt. Het boek was al eerder door Louis Malle verfilmd in 1963 en gezien Triers voorliefde voor de nouvelle vague zal de film ongetwijfeld vol zitten met verwijzingen.

Op het IFFR zijn ook nieuwe films te zien van Yorgos Lanthimos (Dogtooth), Mia Hansen-Løve (Le pere de mes enfants) en Ruben Östlund (Involuntary). Aan Östlund was een paar jaar terug een klein retrospectief gewijd in het Filmmuseum en zijn nieuwste film Play is een confronterende kijk op groepsdynamiek. Een groep donkere kinderen plaagt een groep blanke kinderen en gaandeweg lopen de spanningen hoog op. Hansen- Løve maakte met Un amour de jeunesse een prille en jeugdige liefdesgeschiedenis, gefilmd vanuit een puur en realistisch perspectief.

Up & coming

Twee films die erg gehypt zijn door buitenlandse critici zijn Weekend van Andrew Haigh en Miss Bala van Gerardo Naranjo Gonzalez. Weekend gaat over een one-night stand die uiteindelijk een paar dagen duurt. De mannen Russell en Glen delen het bed met elkaar, maar blijken gaandeweg meer gemeenschappelijk te hebben. De film toont subtiel hoe twee mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen op een manier die te vergelijken is met die in Before Sunrise en Before Sunset. Miss Bala is een actuele film over de allesomvattende drugsoorlog in Mexico vanuit het perspectief van een arme jonge vrouw die in haar drang om hogerop te komen verstrengeld raakt in een web van geweld en corruptie.

Obscure verrassingen

Voor de echte cinefielen die op zoek zijn obscure cinema heeft het IFFR ook weer genoeg te bieden. Zo is er de eerste lange film, The Pettifogger, van Lewis Klahr die op een eerdere editie een Tiger Award won. Klahr heeft een unieke stijl die misschien het beste te vergelijken is met de surrealistische animaties van Jan Svankmajer. Met collages van oude foto’s, strips en advertenties zet hij een film-noirsfeer neer en The Pettifogger kan gezien worden als een jaren zestig misdaadverhaal verteld met restanten van de populaire cultuur.

De Brit Grant Gee maakte eerder films over Radiohead en Joy Division. Zijn experimentele documentaire Patience (After Sebald) is voortgekomen uit zijn fascinatie voor het werk van W.G. Sebald (Campo Santo) die als een van de belangrijkste schrijvers van de laatste tien jaar gerekend kan worden. Sebald was al eerder de inspiratiebron achter de film Antwerpen Centraal en Gee behandelt in Patience thema’s als fotografie, herinnering en vergetelheid die zo belangrijk zijn in Sebalds oevre.

Een hypnotische ervaring op de laatste Biënnale van Venetië was 5000 feet is the best van Omar Fast. Deze korte film is in Rotterdam te zien als een inzending van de Tiger Awards. 5000 feet is the best gaat over een drone piloot die vertelt over zijn vak en de psychologische stress die dat met zich meebrengt. De film is strak geschoten als een thriller, maar heeft ook oogstrelende beelden die onwerkelijk zijn in hun schoonheid.

En verder…

Naast dit alles zijn er nog retrospectieven gewijd aan de Finse regisseur Peter von Bagh en de Chinese kunstenaar Ai Weiwei. Een programmaonderdeel richt zich op de Braziliaanse Boca do Lixo filmstroming waarin seks, geweld en exploitatie is vermengd met maatschappijkritiek en artistiek experiment.

8WEEKLY zal uitvoerig verslag doen van het festival. Hou ons daarom in de gaten!