Moeizaam proces

De film opent met hoe het begon: de prijsvraag voor het ontwerp werd gewonnen door Olafur Eliasson, waarna met behulp van architect Henning Larsen met de bouw gestart werd. De documentaire toont dat dit alles niet zonder kopzorgen ging. Ten eerste zijn er de zware IJslandse weersomstandigheden die de bouw vaak stillegden. Ook de glazen gevelconstructie zorgde voor problemen, nadat geconstateerd werd dat de constructie aan de Zuidkant van het gebouw niet voldeed. De boel moest gedemonteerd worden en opnieuw worden geconstrueerd- vanuit China wel te verstaan. Maar de grootste tegenslag was de IJslandse bankcrisis, die het meeste deed vrezen voor de voltooiing van het concertgebouw. Dat Harpa (de naam betekent harp, maar geldt ook als een symbool van hoop) in 2011 toch zijn deuren opende voor het publiek, mag een klein wonder heten.

Harpa toont al die tegenslagen in een chronologische volgorde. De filmmaker vermijdt een kritische noot, maar toont wel de stagnatie van het bouwproces (bijvoorbeeld aan de hand van nieuwsbeelden). De regering nam een doorslaggevend besluit in de voltooiing van het gebouw. Dat hier grote kosten mee gepaard gingen, mede door de tijdelijke stillegging van het project, werd hen niet door iedereen in dank afgenomen. Wanneer het gebouw zijn deuren opent zijn er een aantal demonstranten actief, maar de filmmaker heeft meer oog voor de schoonheid die Harpa biedt. Zo beweegt de camera zich door de verschillende zalen, waar blijkt dat letterlijk overal aan gedacht is. Alles, van de instrumenten tot de bewegende panelen om de akoestiek te regelen, is van de hoogste kwaliteit. Niets dan lovende woorden volgen. Daarmee voelt de documentaire toch aan als een paradepaardje voor het Harpa en wordt het moeizame bouwproces na die laatste lovende minuten weer snel vergeten.