HAFF filmfestival

Van 28 maart tot 1 april vond in Utrecht de vijftiende editie plaats van het Holland Animation Film Festival. 8WEEKLY was hierbij en moet concluderen dat er enkele echte parels werden vertoond. Speciaal voor u hebben wij een overzicht gemaakt van de meest in het oog springende films. Alois Nebel heeft terecht de Grand Prix Haff features gewonnen! Een prachtige uitvoering van de graphic novel Alois Nebel van Jaroslav Rudiš en Jaromir 99. De film vertelt het verhaal van Alois Nebel, die getraumatiseerd is geraakt in de oorlog en zijn dagen als einzelgänger slijt. Wanneer de avond valt en de mist het land betrekt, lijdt Alois aan hallucinaties over het verleden, de Tweede Wereldoorlog. Alois wordt opgenomen in een psychiatrisch sanatorium. Hier ontmoet hij een man die voortvluchtig is en weigert te spreken. Deze man wordt gezocht door de politie, en weet voortdurend te ontkomen. Gelijk Alois, heeft deze zwijgzame man een rekening te vereffenen met zijn verleden. Evenals de lange schaduwen die de film rijk is, is ook de zwijgzame man een verwijzing naar het oorlogsverleden, waarover liever niet gesproken wordt. Wanneer Alois na zijn behandeling terugkeert naar zijn station, is zijn werk overgenomen door iemand anders. In de overgebleven leegte, zoekt Alois naar de zin van zijn bestaan.

De film kent een traag ritme en een bedrukkende, melancholische sfeer. De zorg die aan de film is besteed, met name door het gebruik van rotoscoping, een techniek die de stijl van de graphic novel behoudt, maakt dat je als kijker gemakkelijk in deze grimmige schaduwwereld wordt gezogen en tot het einde geboeid blijft kijken. Het is te hopen dat deze film een algemene release krijgt in de Nederlandse bioscopen, zeker gezien de nogal onverdiende lege zaal waarin deze film tijdens dit filmfestival getoond werd.

Une Vie de Chat is de eerste lange film van de Franse studio Folimage en een zeer aanstekelijke film. De film vertelt het verhaal van de kat Dino. Overdag leeft hij bij het sprakeloze meisje Zoe. ’s Avonds gaat Dino op avontuur met de behendige dief Nico. De moeder van Zoe werkt echter bij de Parijse politie, waar zij onderzoek doen naar een aantal intelligente diefstallen waarmee de stad wordt opgeschrikt.

Wanneer Zoe op een avond op onderzoek gaat om te kijken Dino zoal in zijn schild voert, ontdekt zij Nico, maar valt ze tegelijkertijd in de handen van de meest gezochte crimineel van de stad Victor Costa. De film wordt vlot verteld, en kent leuke plotwendingen. De personages worden met hun eigen manier van bewegen uitgewerkt, waardoor ze als leuke typetjes neergezet kunnen worden. Dit vergroot de sympathie met de verschillende personen. De film is speels getekend en de humor is aanstekelijk, hierdoor is de film toegankelijk voor een breder publiek. De Nederlands-Vlaamse voicecasting is erg leuk gedaan.

~
De afsluitende film van het festival is er een om U tegen te zeggen. In Le Tableau van de Franse animator Jean-Francois Laguionie komen geschilderde karakters, die verschillende stadia van afronding kennen, tot leven en gaan op zoek naar de schilder. In dit fantastische magisch realistische verhaal waarin de Alklaren (de karakters die volledig afgerond zijn en als aristocratische personages neergezet worden), de Ni-afs (de karakters, die niet volledig ingekleurd zijn) en de Ruwlijners (deze personages zijn niet verder gekomen dan het ‘schets-stadium’) een rol spelen, wordt het verhaal vertelt van de op Romeo en Julia gelijkende liefde vertelt tussen Ramo (een Alklare) en Claire (een Ni-af). Deze romance is zeer tegen de zin van de Alklaren. Zij doen er alles aan om de relatie te dwarsbomen en uiteindelijk vlucht Claire het woud in. Over dit woud bestaan de verschrikkelijkste verhalen, waarvan het grootste feit is dat het schilderij omlijst is, waar het woud begint. De beste vriendin van Claire, Lola en twee Ruwlijners, waarvan een verfomfaaid wordt door de Alklaren gaan met Ramo op pad, zodat zijn liefde beantwoord kan worden. De liefde wordt vervolgens prachtig allegorisch in beeld gebracht, wanneer de avonturiers in allerlei andere schilderijen terechtkomen, en elkaar kwijtraken in een fantastisch mooi getekend Venetië. Lola, is met heel andere intenties op pad gegaan. Zij wil de schilder vinden en te weten komen waarom hij zijn schilderijen niet afrond.

Natuurlijk kunnen de sociale klassenverschillen tussen de Alklaren, de Ni-afs en de Ruwlijners begrepen worden als emblematisch voor onze polariserende samenleving. Gelukkig ligt hier in de film niet de focus op.

De verwijzingen naar schilderstijlen is prachtig uitgewerkt in de film. Veel schilderijen zijn in de stijl van het fauvisme, maar de Ni-af Claire lijkt zo uit een Modigliani gelopen te zijn. Hoe Venetië in beeld is gebracht is alleen al reden genoeg om deze film te bezoeken. Met oranje en gele pasteltinten is precies de essentie van deze stad gevangen.

Jean-Francois Laguionie is een animator die vanaf de jaren 60 bezig is en in 1985 met zijn eerste langspeelfilm kwam, Gwen, le livre de Sable. Daartussenin volgden nog twee films en nu is er Le Tableau. ‘Betoverend’ is het eerste woord wat in me opkomt, na het zien van deze film. De rijke kleurenpracht, het sprankelende verhaal, de speelse karakters, ze dragen allen bij aan een betoverende filmervaring. Ik hoop van harte dat Le Tableau een release krijgt in de bioscopen!

Un Monstre à Paris is een Franse productie die qua animatiestijl sterk leunt op Amerikaanse animatiefilms. Ze verschilt echter in haar verhaal en de aankleding. De film speelt zich namelijk af in 1910, wat zich uit in de in die tijd populaire stijl van de Art Nouveau. Voor een liefhebber van deze stijl is dit smullen geblazen. Ook zijn de stereotypetjes leuk uitgewerkt. Bijvoorbeeld de zenuwachtige, verlegen Emile of de macho Raoul, die graag zijn uitvindingen laat zien, hoe gebrekkig deze ook werken.

Wanneer Raoul in het laboratorium van de professor aan de gang gaat met willekeurige stofjes, groeit een vlo, die zich in de huid van Charles (het hulpje van de professor) verstopt hield, uit tot groteske proporties. Naast deze monsterlijke gebeurtenis is de onuitstaanbare prefekt, Monsieur Maynott erop uit de nieuwe burgemeester te worden van Parijs. De ontwikkeling met de vlo zou hem weleens de held van de stad kunnen maken en hem de mogelijkheid bieden op deze manier zijn burgemeesterschap veilig stellen. Zoals wel vaker in feelgood films blijkt de vlo een buitengewoon charmante kant te kennen. Daarnaast kan hij geweldig dansen en zingen. De zeer geliefde danseres Maud, die door vrijwel elke man wordt lastig gevallen, valt daarom voor de oprechtheid en de verborgen schoonheid van de vlo.

Ronal Barbaren
=”rating-static>Ronal Barbaren is van het Deense trio, dat eerder wist te vermaken met Terkel i Knibe en Rejsen till Saturn. Ronal Barbaren (Ronal de barbaar) is hun derde creatie, een parodie op onder andere Conan the Barbarian. De film blinkt uit in flauwe grappen, poep en pis humor, karikaturen, en seksueel getinte ongein. Het verhaal is verder flinterdun. In Ronal Barbaren wordt het verhaal vertelt van een barbarendorp dat zich onoverwinnelijk waant. Dit wordt door een ongelukkige samenloop van omstandigheden onder de voet gelopen door een clubje zwarte ridders, onder aanvoering van Lord Volcazar, die zich gesteund weten door een balrog. De onhandigste der barbaren en tevens slapjanus, Ronal, is de enige die de dans weet te ontspringen. Samen met een hardrock-bard, Aliberd genaamd, gaan ze op pad naar het legendarische zwaard, dat als enige de boze tegenstander zou kunnen verslaan. Onderweg ontmoeten ze tevens de pittige tante Zandra, voor wie geen gevaar te groot lijkt. Haar zoektocht is een heel andere, namelijk een man vinden die háár aankan. Wie van flauwe humor en hersenloos vermaak houdt en niet al te gauw gechoqueerd is, zal in deze film prima aan zijn trekken komen. De film past als brutale afwisseling prima tussen de veel bravere films uit Amerika.

Terug naar overzicht