‘Er is niets zo mooi als een stad’

“Ik wil de tijd nemen om langzaam in het project te groeien. Voor mij is dat de enige manier; door te beginnen bij het begin en elke dag, zes dagen per week, vroeg op te staan en aan de film te werken. Ik wil proberen steeds iets nieuws te maken, om mezelf niet te kopiëren. Maar wanneer je iets doet dat je nog nooit hebt gedaan, kan het natuurlijk net zo goed fout gaan. Toch moet je als regisseur proberen dapper te zijn en nieuwe dingen uit te proberen. Ik ben er van overtuigd dat het publiek dat ook waardeert, al zal het resultaat niet altijd even goed zijn. Dat is het mooie van Europese films: filmmakers hebben hier vaak een stuk meer lef dan in Amerika.”

In welk opzicht is Hawaii, Oslo iets nieuws?

“Het verhaal is niet per se heel origineel, maar het is wel een nieuw verhaal. Je kunt er niet omheen dat alles dat je maakt, op een bepaalde manier schatplichtig is aan iets anders of doet denken aan een andere film.”

De film maakt deel uit van een trilogie over Oslo. Wat is er zo bijzonder aan deze stad?

“De trilogie gaat eerder over het leven in stad. Mensen die leven in een dicht bewoond gebied, daar gaat het om. In mijn ogen is er niets zo mooi als een stad en de verhalen die daaruit voortkomen.”

Was het moeilijk om aan een tweede film te beginnen na het grote succes van uw debuut?

“Succes is niet iets waar ik mij op focus wanneer ik een film maak. Zolang als ik plezier beleef aan het maken van films en het vertellen van verhalen, én zolang mensen mijn werk waarderen, vind ik niet dat ik me bezig moet houden met de vraag waarom dit zo is. Wanneer je steeds rekening probeert te houden met het publiek, verdwijnt het oorspronkelijke verhaal al snel naar de achtergrond. Zo wil ik niet werken.”

Maar zonder geld ben je als filmmaker ook nergens. Succes helpt daarbij natuurlijk wel…

“Natuurlijk is geld belangrijk, maar het maken van Hawaii, Oslo kostte relatief weinig: zo’n twee miljoen euro. Verzamel wat goede vrienden om je heen die vertrouwen in je hebben en je bent al een heel eind.”

De symboliek ligt er regelmatig nogal dik op, terwijl de toon over het geheel genomen erg realistisch is. Waarom?

“Het was inderdaad mijn bedoeling om een film te maken die ‘dik’ aangezet is. Ik heb bewust geprobeerd de Scandinavische manier van vertellen te verlaten. In plaats van een veilige, haast naïeve manier heb ik gezocht naar een film die meer richting de Spaanse manier gaat: als een opera. Meer muziek en meer zwaarte. Met Hawaii, Oslo heb ik de grens opgezocht tussen tè vet aangezet en nog nét toelaatbaar.”