Deel 1 - Imagine 2010

INHOUD: Repo Men | Fantastic Mr. Fox | Dark and Stormy Night | TiMER

Kunstmatige organen

Repo Men
Miguel Sapochnik • VS/Canada, 2010

Dat een interessant gegeven geen garantie is voor een goede film, bewijst regisseur Miguel Sapochnik maar weer eens met Repo Men. Het uitgangspunt: in de nabije toekomst hoeven mensen niet langer op een donororgaan te wachten. The Union ontwikkelt en verkoopt apparaten die menselijke organen kunnen vervangen. Voor veel geld. En als je het bedrag niet kunt betalen, betaal je toch gewoon in termijnen? Maar dan wel met een hoge rente. En als je je schuld niet kunt betalen, dan zendt The Union de ‘Repossession Men’ op je af om het kunstorgaan terug te halen.

De inzet om tot een goed verhaal te komen, lijkt hier opgehouden. De structuur van de film is chaotisch, onsamenhangend en oninteressant. Het verhaal is van elke verrassing gespeend, op een plotwending aan het einde na, die echter erg bekend proeft. Daarnaast kampt de film met onsympathieke personages, die geen enkele diepgang of ontwikkeling kennen. Jude Law speelt de rol van Remy, een Repo Man die zelf een kunstorgaan krijgt aangemeten, waardoor zijn gehele levensvisie van het één op het andere moment omslaat. Als zijn vrouw (Carice van Houten) hem vervolgens het huis uit zet, slaat het verhaal totaal los. Remy vist ergens een ander leuk grietje op, waarbij de chemie even ver te zoeken is als bij Law en Van Houten, en neemt het op tegen The Union door te proberen ‘het systeem’ te vernietigen. Een mix van slappe actiescènes en zwak opgezette climaxen kunnen de film niet redden en geven vooral het gevoel van een regisseur die totaal de weg kwijt is. (Anouk Werensteijn)
Terug naar boven

Gewoon lekker gek

Fantastic Mr. Fox
Wes Anderson • VS/VK, 2009

Als Mr. Fox en Mrs. Fox gevangen zitten in een val op een boerenerf, maakt Mr. Fox een belofte. Als ze het overleven, zal hij nooit meer op kippen, kalkoenen of ander gevogelte jagen. Enkele jaren later is Mr. Fox dan ook een keurige familieman. Hij zorgt voor zijn gezin en werkt voor de krant. Om het plaatje compleet te maken koopt hij een nieuw huis. Het uitzicht op de nabijgelegen kippen- en ganzenboerderij en de ciderfabriek van boeren Boggis, Bunce en Bean biedt echter wel een hele grote verleiding…

Fantastic Mr. Fox voelt in alle opzichten heerlijk nostalgisch aan. Het gebruik van de retro oranjetinten en de kostuums van de dieren bijvoorbeeld. Of de scènes waarin de personages als stokpoppetjes gekke dansjes doen of door een rioolbuis worden gespoeld. Het heeft allemaal iets weg van Fiep Westendorp-illustraties. Maar dit is niet de enige reden dat Fantastic Mr. Fox een film is die erg goed genietbaar is. De typische subtiliteit die Wes Anderson in zijn personages giet, komt het verhaal zeer ten goede. Dit voorkomt een typische animatiefilm. Toch ontsnapt Anderson niet geheel aan het sentiment. De eindscène van de film bevat toch de laatste moralistisch-sentimentele speech die tot dat moment grotendeels is omzeild. De grappen zijn soms net iets te melig maar hebben desondanks het gewenste effect. Fantastic Mr. Fox is gewoon lekker gek. En heel erg leuk. (Anouk Werensteijn)
Terug naar boven

Heerlijke hommage

Dark and Stormy Night
Larry Blamire • VS, 2009

Zwart-witte beelden in de klassieke beeldverhouding. Special effects met behulp van modellen. Constant donderslagen en bliksemschichten. Een groot afgelegen huis. Een geest. Een moordenaar. Meerdere vloeken. En niet te vergeten een bont gezelschap aan karakteristieke personages met even karakteristieke namen (de fraaiste is Dr. Van Von Vandervon). Zo zijn daar onder andere enkele familieleden, een medium, twee verslaggevers, een aantal personages dat met een rotsmoes aanwezig is, en eh… een gorilla… De reden van deze bijzondere bijeenkomt? Het testament van de overleden eigenaar van zowel huis als landgoed wordt voorgelezen. Maar telkens als er meer over de nalatenschap bekend wordt, gaat het licht uit. Als de lichtknop weer gevonden, ligt er ook weer een nieuw lijk.

Zie hier Dark and Stormy Night, Larry Blamires liefde- én humorvolle hommage aan de cinema van weleer. Denk bijvoorbeeld aan het oeuvre van James Whale (met name The Old Dark House uit 1932), terwijl de rappe dialogen tussen de twee reporters weer doen denken aan Howard Hawks His Girl Friday (1940). Voeg hier een moordmysterie in de geest van Agatha Christie aan toe en het geheel is een innemende spoof waarbij het sleutelwoord voor de acteurs ‘schmieren’ lijkt te zijn. Het resulteert soms in een overdaad aan flauwigheid, maar Blamire (zelf ook te zien in een rolletje) weet met behulp van woordgrappen en het spelen met de clichés van het genre het niveau hoog te houden. Daarbij wordt hij geholpen door de ensemblecast die enorm op elkaar is ingespeeld. Vreemd is dat niet, want velen speelden al samen in eerdere producties van Blamire. (Marcel Westhoff)
Terug naar boven

Aftellen naar De Ware

TiMER
Jac Shaeffer • VS, 2009

In het universum van TiMER bestaat er een apparaatje waarop je precies kunt zien hoe lang het nog duurt voordat je de ware liefde tegen het lijf loopt. Voorwaarde om het dingetje te laten aftellen is wel dat die ‘ware’ ook zo’n apparaatje moet hebben. Bij Oona (Emma Caulfield) geeft ie nog helemaal geen getal aan: zij sleept dus elke TiMER-loze date mee naar de TiMER-winkel om te kijken of ze met haar toekomstige echtgenoot te maken heeft — en wordt daarin keer op keer teleurgesteld. Haar stiefzus Steph (Michelle Borth) weet wel wanneer ze haar soulmate zal ontmoeten, maar dat is zo ver in de toekomst dat ze vol overgave van de ene naar de andere man fladdert. Als Oona zich na wéér een teleurstelling in navolging van haar Steph in een avontuurtje stort met een leuke knul van de supermarkt (die zeker niet haar ware is), brengt dat haar berekende leven — dat gedomineerd werd door de TiMER — aan het wankelen.

Een rom com op Imagine? Jazeker, maar wel eentje met een licht vleugje scifi — een genre waar de bij de voorstelling aanwezige regisseuse Jac Schaeffer volgens eigen zeggen grote fan van is. Haar scenario voegt een origineel element toe aan een overbekend en uitgemolken genre, en het resultaat is een innemend en fris debuut. Shaeffer toont zich daarbij niet alleen een begenadigd schrijver van sterke (en zeer citeerbare) dialogen, maar ook iemand met een scherp oog voor casting en acteursregie. (Marcel Westhoff)
Terug naar boven