Deel 1 - Hong Kong Panorama 2010

INHOUD: Sparrow | High Noon | City without Baseball

Gestileerd zweverig

Sparrow (Man jeuk)
Johnnie To • 2008

In dit dromerige grote-stadssprookje raken vier vindingrijke zakkenrollers in de ban van een beeldschone vrouw. Johnnie To, een van de grootste regisseurs uit Hongkong, vertelt dit keer geen verhaal over maffiafamilies en wraak, maar verwerkt zijn traditionele thema’s – lot, eer en liefde – in een magisch-realistische parabel. Toeval bestaat niet in Sparrow. In een opgeruimde stad heeft elke steelse blik iets te betekenen en regeren het bijgeloof en de mythe. Net als in een aantal van zijn eerdere films (A Hero Never Dies, Exiled) is To niet wars van de nodige hoeveelheid symboliek en strooit hij met stilistische kunststukjes dat het een lieve lust is.

De beeldcomposities zijn om je vingers bij af te likken en voor liefhebbers van zijn werk is het smullen. To is zonder meer een vakman. Hij verkiest alleen, in vergelijking met zijn zwaardere misdaadfilms als The Mission en Vengeance, nadrukkelijk vorm boven inhoud. Het verhaal is niet spannend genoeg en de personages krijgen onvoldoende diepgang om je bij de les te houden. De prettige verwarring waarmee je als kijker te kampen krijgt, slaat op den duur om in onverschilligheid. Dat komt deels omdat de belofte van een filosofische kern, die lang in de lucht gehouden wordt, geruisloos verdwijnt. Wat rest is een verfijnd design en een dartelende soundtrack die perfect bij het romantische verhaal past. Maar wat moet je met een gestileerd ballet van boeven die in slow motion door de regen wiegen (het ‘eindgevecht’), als het je niet uitmaakt wat er op het spel staat? Sparrow is een aardig niemendalletje, maar zo lichtvoetig dat het bijna zweverig wordt. (Geert Maarse)
Terug naar boven

Focusloze sympathie

High Noon (Lit yat dong hung)
Heiward Mak • 2008

Het debuut van de jonge regisseuse Heiward Mak (het Hongkongse deel van een Chinese trilogie over jongeren) toont veel meer van het werkelijke leven in Hongkong dan de meeste films uit de regio, maar biedt daarbij teleurstellend weinig diepgang. De film gaat over een hecht groepje schoolkameraden dat vriendschap sluit met nieuwkomer Wing. Voorspelbaar genoeg houdt de onbezorgde levensstijl van de jongens niet lang stand; huiselijke problemen, een ketamineverslaving en uit de hand gelopen pesterijen zijn een paar voorbeelden van de ontwikkelingen die de idylle en de vriendschap onder druk zetten.

High Noon had als portret van getroebleerde jeugd minder subtiel kunnen zijn en sneller terug kunnen vallen op melodrama dan het geval is, maar vormt ondanks een serieuze interesse in de worstelingen van de jongens geen coherent drama. Het grootste probleem is daarbij dat Mak niet voor een uniforme stijl heeft gekozen: wild expressionisme wordt lukraak afgewisseld met videoclipachtige montages en beperkte pogingen tot visuele poëzie; de soundtrack is al even wankelend. Bovendien is op willekeurige momenten een pretentieuze voice-over toegevoegd, waarin Wing ‘poëtisch’ commentaar levert op de gebeurtenissen, maar die geen moment aansluit op de toon van de beelden. Welwillende critici hebben dit alles verklaard als een weergave van de culturele onzekerheden in het snelle en hypertechnische Hongkong van de 21e eeuw, maar High Noon heeft in feite een ernstig gebrek aan regiefocus. Dat is jammer, want de oprechte sympathie voor de jongens en de overtuigend geacteerde kameraadschap verdient een betere film. (Paul Caspers)
Terug naar boven

Authentiek honkbal

City without Baseball (Mou ye chi sing)
Lawrence Lau • 2008

Het frontale naakt tijdens de openingsscènes van City Without Baseball trekt nogal de aandacht. Een honkbalteam wast de vermoeienissen van de training van zich af, maar de spelers hebben nog voldoende animo voor een paar grappen en grollen. De openhartigheid waarmee dit getoond wordt en de authentieke manier waarop de dialogen zich ontrollen, roepen vragen op over wat hier aan de hand is. Regisseur Lawrence Lau en scenarist/producent Scud wilden een documentaire maken over het nationale honkbalteam van Hongkong. Hoe populair de sport ook is in het Verre Oosten, in deze metropool ligt dat anders. Honkbal leidt er een marginaal bestaan, wat mede te danken zal zijn aan het gebrek aan velden in dit zeer druk bebouwde gebied.

Naarmate het plan meer vorm kreeg, bleek dat makers en spelers wel potentie zagen voor een speelfilm in plaats van een documentaire. Door de spelers als zichzelf te casten en het script te baseren op hun eigen ervaring hoopten ze een authenticiteit te bereiken die met professionals niet behaald zou zijn. De liefde, vriendschap, seksualiteit, rivaliteit, teleurstellingen en onzekerheid waar de vol met testosteron zittende spelers mee te maken krijgen, komt bij vlagen dan ook goed over. Maar City Without Baseball is ook rommelig en richtingloos, en de plotontwikkelingen (een driehoeksrelatie, homoseksuele gevoelens, suïcidale neigingen) doen vaak erg geforceerd aan. Ook de gratuite manier waarop er met de naakte lijven van de spelers wordt omgegaan, is discutabel. Door de verwikkelingen van meerdere spelers (zonder acteerervaring) te volgen weten de makers nergens tot een kern te komen en blijft er niet veel meer over dan een anderhalf uur durende soap. (Erik Kersten)
Terug naar boven