De enge film

Ik kijk niet zo vaak enge films. Dat komt omdat enge films te verdelen zijn in twee categorieën. De eerste categorie, de banale films, kijk ik niet graag omdat ik precies weet wat er gaat gebeuren. Elke nieuwe griezelfilm in dit genre is een variant op een bekend verhaal. Groepje jongens en meisjes worden achternagezeten door psychopatische moordenaar. Er is een onverwachte heldenrol voor die sukkelige jongen of dat saaie meisje, het blonde meisje heeft tot doel het publiek doof te maken met haar gegil en de coole jongens die nergens bang voor zijn, schijten in hun broek van angst alvorens ze in kleine stukjes gehakt worden. Het groepje bestaat altijd uit minstens vijf mensen, omdat er drie vermoord moeten worden, en omdat er een jongen en een meisje moeten overblijven die na het vermoorden van de killer in elkaars armen moeten uithijgen. En zoenen.

Halloween heeft niet precies dat verhaal, maar is wel de moeder van alle moderne griezelfilms. Halloween twee, drie, vier, vijf, zes en zevenentwintig lijken allemaal op elkaar. Scream, The Faculty, en noem ze maar op, allemaal hebben ze iets weg van Halloween. Halloween is geen enge film, tenminste nu niet meer. In de seventies wel. Halloween is nu een beetje voorspelbaar. Vooral als je al die andere films ook hebt gezien.

Wel eng is de tweede categorie films, die minder makkelijk te definiëren is. Persoonlijk vind ik dat alle films eng zijn waarin lieve dingen zoals poppen en clowns en onschuldige meisjes veranderen in iets kwaads. Ik vond It erg eng. Van de in vrolijke kleuren geschminkte clown met zijn scherpe tanden gruwel ik nog altijd.

Noem mij een watje, maar ik heb Child’s Play nog nooit gezien. Van een voorfilmpje op televisie kreeg ik een nachtmerrie. Nog steeds word ik wee als ik Chucky ergens zie. Dit soort films kijk ik liever niet omdat ik er niet van kan slapen. En de banale films kijk ik niet omdat ik weet wat er gaat gebeuren. Ik kijk dus eigenlijk nooit enge films…
Afgelopen zondag zag ik niet alleen Halloween, maar ook The Exorcist. Twee op één dag, dat kon niet goed gaan. The Exorcist draaide als re-release in de bioscoop.

Alleen al de titel van de film doet mij huiveren en roept associaties op met demonen en de duivel. Ik ben niet gelovig, ik geloof in God noch de duivel, maar wat ik zag was echt. Satan zat in dat meisje en ik heb nog nooit zo’n angstaanjagend lief klein meisje gezien.
Ik zal kort samenvatten wat deze film met mij deed. Ik was misselijk, moest bijna huilen Ik vergat dat ik tegen mezelf moest zeggen dat het nep was en wilde mijn ogen en oren sluiten en wachten tot het licht weer aanging. ’s Nachts kon ik niet slapen, want mijn snurkende vriendje rochelde net als de duivel. En hij knarsetandde ook nog. Wat was ik blij toen het weer licht werd.
Ik weet weer waarom ik nooit enge films kijk. Volgende week ga ik weer naar The Exorcist, maar dan ga ik proberen mijn ogen niet meer dicht te knijpen.