Een omgekeerde Tarzan en Jane

Ze doen dit niet alleen. Het duo  krijgt hulp van een ervaren natuurdocumentaire filmmaker en een aantal gidsen die hen door het dichte bos moeten leiden en kennis laten maken met wat er zoal rondkruipt.

De opzet wordt groots gebracht. Immers, zo worden we er steeds aan herinnerd door de voice-over, niemand is  erin geslaagd zo dicht bij deze soort apen te komen of zelfs zo diep deze jungle door te dringen. Het enthousiasme van Anderson doet hier nog een schepje bovenop wanneer ze weer eens een nieuwe manier heeft gevonden om haar geliefde aapjes te bestuderen. In de tussentijd maakt Grieve zijn eigen ontdekkingstocht en komt hij onder andere in aanvaring met een groep olifanten.

Erg leuk allemaal, maar de documentaire blijft wel ietwat op de vlakte. Liever wordt de aandacht gericht op een voorbij kruipende giftige duizendpoot, of hoe Grieve de ‘Jane’ begint te worden en Anderson de ‘Tarzan’. De dieren komen nog wel voorbij en zijn indrukwekkend om te zien, maar meer ook niet. Als na de derde aflevering zowel Anderson als Grieve verzuchtten dat de tijd voorbij is gevlogen en ze hun geliefde boomhut moeten verlaten, lijkt het avontuur voor de kijker juist nog te moeten beginnen.