Verdwaald in Ponoka

In 1985 emigreert het gezin De Gier naar Canada om er, net als veel Nederlanders, het geluk te beproeven van het boerenbestaan. De missie slaagt, maar de vader van Rick kan er niet aarden. Na vijf jaar keert hij met vrouw en kinderen terug naar Nederland en vestigt zich in Houten. Wanneer hij ernstig ziek wordt, gaat hij terugkijken op zijn leven. De Gier: “Het experiment in Ponoka beschouwde mijn vader als mislukt. Hij dacht dat zijn kinderen er een vervelende jeugd hadden gehad. Mijn moeder was met tegenzin meegegaan en ging vijf jaar later met tegenzin weer mee terug. En dat mijn oudste zus in Canada bleef, vond hij ook moeilijk.”

Niet alledaags

Met het boek wil De Gier laten zien dat hij welzeker een mooie kindertijd heeft gehad in het dorp in de Canadese provincie Alberta. Het is een eerbetoon aan zijn vader. Geholpen door familieleden, die de gaten in zijn geheugen aanvulden, schreef hij een tiental anekdotische verhalen over zijn jaren in Ponoka. Zijn zus Marian (intussen fotografe in Vancouver) maakte er prachtige foto’s bij. Ponoka was geen alledaagse stek om op te groeien: “Met al die Nederlanders die er wonen en dichtbij een indianenreservaat, het grootste winkelcentrum ter wereld, en een psychiatrisch ziekenhuis is het een merkwaardig plaatsje.”

Cowboys

Bijna terloops en niet zonder humor beschrijft De Gier zijn jeugd in Ponoka: zijn vader die het hoofd van school ervan weerhoudt de kleine Rick er met ’the strap’ van langs te geven, logés die een toer maken langs de cowboys en indianen, de tere zieltjes van zowel vader als zoon bij het doden van dieren op de boerderij, en zijn kennismaking met film, muziek en meisjes.

Op de cd voert americana de boventoon: het alternatieve amalgaam van folk, country en rock. Met zijn Utrechtse band Ponoka zat De Gier voorheen meer in de hoek van indie-bands als Eels en Ellioth Smith: “Om in de sfeer van het boek te blijven heb ik een banjo en pedaalsteel bij de band gehaald. Bij een foto van een cowboy hoort natuurlijk passende muziek.”

‘Verdwaald in Ponoka’ is al met al een mooi totaalproject geworden van tekst, beeld en geluid; een combi die De Gier, tevens filmrecensent bij de VPRO, goed bevalt: “Het is een droom om nog eens een film te maken, zo kom ik al wat dichter in de buurt.”