‘Iedereen wil de succesformule maar die bestaat niet’

Veel tijd heeft Ricus van de Coevering niet. Hij heeft pas een teckel gekocht, de tien weken oude Sammie. De vele aandacht die de puppy van hem vraagt, geeft hem precies een uur en twintig minuten de tijd om over zijn nog jonge schrijverscarrière te praten. ‘Ik wil gewoon dat ik veel zal schrijven en dat mijn werk veel gelezen zal worden.’

Sneeuweieren gaat over het gezin Harm, Olga en hun geadopteerde zoon David die leven op een boerderij in Brabant. De bepalende gebeurtenis in hun leven is de verdwijning van David, en de ingrijpende gevolgen daarvan voor Olga. Sinds het verschijnen van de roman zijn er 4000 exemplaren verkocht. Zeker voor een debuutroman is dat veel. Ter vergelijking: van een gemiddeld Nederlands debuut worden nog geen 1.000 exemplaren verkocht. Van de Coevering heeft goede hoop minimaal het vijfvoudige te verkopen: ‘Ja, die 5000 ga ik halen. De uitgeverij zorgt dat het boek de komende twee jaar beschikbaar blijft, dus dat moet lukken.’

Brieven

Het is een even nuchtere als vastberaden zelfverzekerdheid die Van de Coevering, geboren in 1974, over zijn schrijverschap aan de dag legt. Toch zag hij pas laat het schrijven als serieuze beroepskeuze. ‘Het begon toen ik in Brighton ging studeren. Ik was destijds vooral bezig met muziek, gitaar en piano, maar daar had ik geen van beide instrumenten tot mijn beschikking. Wel begon ik veel brieven aan het thuisfront te schrijven en al snel kregen ze een magisch-realistische vorm. Ik ontdekte dat ik met taal veel vrijer was dan in de muziek en toen wist ik: dit is het helemaal voor mij.’ Sindsdien heeft hij veel geschreven. Naast zijn roman publiceerde hij korte verhalen in diverse literaire tijdschriften, maar bijvoorbeeld ook in Backpack, een bundeling verhalen voor backpackers. Aan inspiratie geen gebrek, zegt Van de Coevering ook zelf: ‘Zodra ik ga zitten is het alsof er een sluis geopend wordt, een never ending supply van woorden, al moet er natuurlijk veel geschrapt worden.’ Tijdens een van zijn eerste schrijfsessies, inmiddels zo’n acht jaar geleden, ontstond een verhaallijn die zich niet in een kort verhaal liet dwingen. Ricus van de Coevering: ‘Ik wist alleen dat het zich afspeelde op een boerderij maar het had net zo goed een tuindersbedrijf kunnen zijn. Ik werkte eraan tussen alle andere verhalen door, al vrij snel had ik in de gaten dat dit wel eens mijn eerste roman zou kunnen worden. Ik besloot, als ik dit wil doen moet ik het goed doen. Ik nam ontslag als leraar economie en werd portier zodat ik veel tijd had om te schrijven.’

Ricus van de Coevering (eigen foto)

Toen de roman eenmaal af was werd het tijd voor de volgende stap, publiceren. Ricus van de Coevering besloot het praktisch aan te pakken en stuurde zijn manuscript naar een literair agentschap. Het bleek een juiste inschatting. Uitgeverij Van Gennep was al snel geïnteresseerd en Sneeuweieren werd voor Nederlandse begrippen een mooi succes; naast de verkoopcijfers kreeg de roman ook een goede ontvangst van de literatuurkritiek . Een directe reden daarvoor kan de jonge auteur niet geven, succes kent volgens hem ‘veel factoren’ en is ‘heel diffuus’. Van de Coevering: ‘Iedereen wil natuurlijk de succesformule maar die bestaat niet.’ Wel wil de auteur vier redenen opsommen die mogelijk hebben bijgedragen aan de goede ontvangst van zijn roman: ‘Ten eerste het verhaal zelf, de kleine boekhandelaren lazen het en zij wilden het verkopen. Dit is belangrijk, zij zorgen voor verkoop van meerdere exemplaren. Ten tweede, ik heb best veel lovende recensies gehad, ongeveer twintig. Als de roman dan ook nog eens bij de boekhandel in het zicht ligt, pakken mensen je boek eerder op dan dat van een ander. Dan is er de uitgeverij: Van Gennep is een behoorlijke commitment aangegaan met mijn debuut, ze gaan ook mijn volgende werk uitgeven dat voor het najaar van 2009 gepland staat. Zij geloven echt in mijn boek en mede dankzij mijn literair agent heb ik een goed contract gekregen. De laatste reden heeft niemand onder controle: het platteland staat op het moment enorm in de aandacht. Mensen vragen me wel eens of ik dat wist maar hoe kan dat nu, ik ben er tien jaar geleden mee begonnen.’

Eigen leven

De publicatie van zijn manuscript heeft niet direct gezorgd voor een gevoel van succes bij Ricus van de Coevering: ‘Succes is individueel, succes houdt in dat je je doelen hebt bereikt.’ Na een kleine overpeinzing: ‘Ik wil gewoon dat ik veel zal schrijven en dat mijn werk veel gelezen zal worden maar dat is natuurlijk een saai antwoord. Wat mooi zou zijn: ik wil beginnen met een kleine literaire prijs, daarna een grotere en dan een oeuvreprijs. En als eerste Nederlander de Nobelprijs voor de literatuur ontvangen. Maar dan wel vlak voor mijn dood anders gaat het al tijdens mijn leven bergafwaarts,’ grapt de auteur.

Serieus of niet, met Sneeuweieren is de eerste stap in ieder geval gezet. De roman heeft een eigen leven opgebouwd, zegt Van de Coevering: ‘Zodra het af is, is het schaamteloos, ik voel me er niet meer verantwoordelijk voor. Dat is ook noodzakelijk als het overal in de winkels ligt. De debuutroman heeft bovendien een andere betekenis voor me gekregen, een lezer vroeg me of Mozes, de kater van Olga wel echt bestaat en of het niet een projectie van haar verdriet was. Dat vind ik mooi, hierdoor krijgt het verhaal voor mij meer inhoud. Ik lees Sneeuweieren nu zoals ik iedere andere roman zou lezen. Voor dit boek zit mijn werk als schrijver erop, het enige wat ik nog kan is lezen.’

Ricus van de Coevering • Sneeuweieren • Uitgeverij Van Gennep • 180 blz. • €17, 90 •ISBN: 9789055158973