Kind van zijn tijd

Op het opvallend getitelde White Men Are Black Men Too gaat de groep vrolijk verder met het op creatieve wijze mengen van de eerdergenoemde genres. Toch zijn er een paar verschillen. Allereerst lijkt de rap meer dan ooit naar de achtergrond gedrongen om plaats te maken voor zang, waardoor het predicaat ‘experimentele r&b’ zo langzamerhand helemaal geen verkeerde zou zijn. Daarnaast is de algehele sound minder kil en elektronisch, maar klinkt het juist voller.

Unieke sferen

Het is knap om te horen hoe enorm afwisselend de muziek is, terwijl het continu heel herkenbaar Young Fathers blijft. Zo heeft hoogtepunt ‘Old Rock n Roll’ een opgefokte, harde beat, waarin de stuiterende melodie een agressieve sfeer oproept. Tevens wordt hier de strekking van de titel duidelijk — dat blijkt een stukje genuanceerder te liggen dan de titel alleen doet vermoeden: “I’m tired of blaming the white man / His indiscretion don’t betray him / A black man can play him / Some white men are black men too / Nigga to them / A gentleman to you.”

Qua sound een groot verschil met het trage, zoete ‘Nest’, dat leunt op zware pianoaanslagen, of het luchtige, catchy ‘John Doe’, waarin zelfs een ludiek stukje gefloten wordt. ‘Liberated’ klinkt weer totaal anders: hoewel je het door de neurotische beat niet zou verwachten krijgt het nummer op gegeven moment een heuse gospelvibe, die je tot grote hoogtes lijkt te willen stuwen.

Mindere hooks

Productioneel zit Young Fathers dus nog altijd op topniveau. Als er iets te klagen valt over dit album, is het dat de hooks minder pakkend zijn dan die op DEAD (2014), het gelauwerde eerste album van de groep. Genadeloze oorwurmen als ‘Get Up’ of ‘Am I Not Your Boy’, waar die plaat vol mee staat, zijn hier veel minder aanwezig. Aangezien zang op dit album een nog prominentere rol inneemt dan op DEAD, maken de relatief mindere zanglijnen dit album als geheel beduidend minder memorabel. Wellicht is het dus handig als de Fathers hier de volgende keer iets meer de tijd voor nemen. Dit alles neemt echter niet weg dat White Men Are Black Men Too een erg fijn album is dat zijn kop boven het maaiveld uit weet te duwen door de knappe muzikale omlijsting en de afwisseling daarbinnen.