‘Waar ik ga, zijn geen goden’

Het klassieke verhaal van Medeia gaat over haar passievolle liefde voor Iason, die haar op een pijnlijke manier verraadt. Om hem te straffen vermoordt ze zijn nieuwe vrouw en haar eigen kinderen. Deze noodlottige plot is niet alleen iets van het verre verleden, nog steeds komen vergelijkbare gezinsdrama’s voor. En daar gaat Naar Medeia over. De zeventien personages op het podium zoeken toenadering tot elkaar, kunnen niet zonder elkaar maar al snel verandert dit in een gevecht waarin ze elkaar letterlijk willen afmaken. De lijn tussen goed en kwaad is flinterdun. De jonge kinderen zijn veelal de dupe en worden letterlijk heen en weer geslingerd tussen hun ouders. Als de gemoederen weer zijn bedaard, vertelt de, dan al overleden, dochter hoe haar moeder haar vermoord heeft.

Dunne lijn

Naar Medeia bestaat vooral uit bewegingen, af en toe ondersteund door woorden. Er zijn maar drie acteurs die soms iets zeggen. Het is dus erg beeldend en daardoor spelen de woorden een ondergeschikte rol. De dunne lijn tussen liefde en haat is op een intense manier voelbaar. Aan het begin van de voorstelling loopt een vrouw elke keer in een grote cirkel naar haar geliefde toe. Hoe dichterbij ze komt, hoe sneller ze loopt, alsof hij een magneet is waar ze naartoe wordt getrokken. Dan nemen ze elkaar intens in zich op, waarna ze elkaar afstoten en alles opnieuw begint. Totdat de man de cyclus doorbreekt door haar op de grond te dwingen en te vernederen. Waar is het mis gegaan?

Elkaar letterlijk afmaken

De acteurs gebruiken het hele podium, er gebeurt overal wel iets. Meestal is er één kernpunt waar alle aandacht naartoe gaat maar soms is elke handeling, elk samenspel even belangrijk. Na het rustige begin, lopen de gemoederen hoog op. De personages maken elkaar letterlijk af: ze schoppen, stampen, wurgen, trekken. Het is moeilijk aan te zien hoe ze elkaar mishandelen en kapot maken, want het ziet er erg echt uit. De acteurs moeten werkelijk hebben geleden onder deze langdurende scène. Het is een vreselijk zicht maar daardoor tegelijk heel sterk. Het vraagt wat van je om naar alles te blijven kijken: ze drukken je op de feiten, confronteren je met het geweld.

De intensiteit van Naar Medeia zou iets sterker zijn als er wat meer gebruik was gemaakt van woorden. De acteurs vertellen soms wel wat maar dat is heel sporadisch. De tekst is er vooral als ondersteunende rol maar kan daarbinnen beter benut worden. Als er iets vaker was gesproken, dan was dat een mooie afwisseling op de neergezette beelden. Soms duren de scènes namelijk te lang, waardoor de aandacht wat verslapt. De bewegingen zijn sterk maar waren op deze manier wellicht nog een stuk krachtiger geweest.