Vermakelijke chaos in geestige Driekoningenavond

Viola doet zich uit zelfbescherming voor als man, Cesario, en gaat in dienst bij Hertog Orsino op wie ze verliefd wordt. Orsino verlangt echter naar Olivia, een edeldame, die niets van hem moet hebben, maar zich op haar beurt aangetrokken voelt tot Cesario. Daarnaast zijn er natuurlijk massa’s andere personages en verwikkelingen.

Veel verwarring

In Shakespeare’s tijd mochten vrouwen niet acteren, hun rollen werden gespeeld door mannen. De Theatertroep scherpt dit gegeven aan door niet alleen een aantal van de vrouwenrollen door mannen te laten spelen, maar ook  de mannenrollen door vrouwen. Dat levert behalve heel veel verwarring, erg grappige momenten op; af en toe zitten geslachtsdelen duidelijk in de weg. De tweeling Viola/Sebastiaan wordt door een en dezelfde acteur vertolkt en dat maakt de chaos helemaal compleet. Zeker als aan het einde beiden op het toneel staan en de acteur met sjaaltjes aan de gang moet om aan te geven wie hij is.

De Theatertroep is een gezelschap jonge spelers die worden begeleid door makers van de collectieven als ’t Barre Land en Discordia, waar ze veel affiniteit mee vertonen. Hun werkwijze lijkt op die van genoemde groepen: er wordt geen conventioneel toneelstuk opgevoerd, maar er wordt als het ware een authentieke gooi naar gedaan. Een paar mannen dragen wat tule om hun vrouwelijkheid aan te geven, het script ligt op tafel en ze houden zich weliswaar behoorlijk aan Shakespeare’s tekst, maar er vindt geen transformatie plaats. Het is constant duidelijk dat we naar echte mensen kijken, niet naar personages.

Ongedwongen en makkelijk

Dat pakt niet steeds even goed uit, sommige spelers zijn duidelijk gespannener dan anderen, maar vaak werkt het fantastisch. Olivia wordt vertolkt door Timo Huijzendveld die om aan te duiden dat Olivia in de rouw is (over de dood van haar broer) uitgelopen mascara op zijn wangen heeft zitten. Huijzendveld is duidelijk geen vrouw, integendeel, maar juist doordat hij zo zichzelf is, geloof je elk woord dat hij zegt. Dat is ook het geval met de vertolking van Viola/Sebastiaan door Kyrian Esser. Zijn ongedwongen makkelijke manier van spelen, maakt dat alles wat Shakespeare hem in de mond legt begrijpelijk en invoelbaar is. De momenten waarop hij zichzelf vergist, woorden als dochters en zonen door elkaar haalt en ‘kut’ roept, zijn ongelooflijk geestig. De kennismaking tussen Olivia en Cesario, een prachtige scène waarin Shakespeare zowel scherp als poëtisch is, wordt snel en nonchalant, maar volkomen geloofwaardig en erg grappig neergezet. Malvolio, Olivia’s ijdele butler gespeeld door Jordi Möllering, is wat stijver, wat perfect is voor zijn personage, maar ook hij is heel amusant.

En dan worden we in Discordia traditie ook nog getrakteerd op wijn en water en horen we zowel bij aanvang als afsluiting Barry White ‘Let the music play’ zingen. Heerlijk.

De Theatertroep behoort tot de gezelschappen die hebben moeten vechten voor subsidie, maar het is ze gelukt. De komende vier jaar worden ze ondersteund door het Amsterdamse Fonds voor de Kunsten. Deze Driekoningenavond laat zien dat we daar we allemaal erg blij mee mogen zijn. Ook de gemeente Amsterdam zelf trouwens: er zaten veel jongeren in de zaal die zich kostelijk vermaakten. Met William Shakespeare!