Geluk in 40 dagen

Twee verdiepingen hoger wonen Vik en Stella. Ze zijn beide niet gelukkig met hun huwelijk en hun leven. Ook maken we kennis met Emma die op de 10e verdieping in hetzelfde gebouw woont. Ze heeft zich opgesloten in haar appartement en laat haar boodschappen bezorgen door Albert. Ze wacht totdat de buitenwereld vergeten is wie Emma is. Pas dan wil ze haar rentree in het gewone leven maken als Clara, een nieuwe, verbeterde versie van Emma. Tot deze transformatie heeft plaatsgevonden houdt ze haar buren in de gaten met verborgen camera’s.

Geluk in 40 dagen

In Het Alphapaar stelt schrijfster en regisseuse Marijke Schermer de leegte van het moderne leven aan de kaak. Ondanks dat de personages alles hebben, zijn ze niet gelukkig. Ze zijn wanhopig op zoek naar een manier om de leegte in hun leven te vullen. Maar hoe kun je er voor zorgen dat je gelukkig wordt? Kan dat door middel van het zelfhulpboek Geluk in 40 dagen? Volgens Vik is het boek een grap, Stella gelooft erin en zet iedere dag trouw de volgende stap.

Een witte wereld

De enscenering van Het Alphapaar is eenvoudig maar doeltreffend. Een enorme witte bal midden in een groot wit vierkant veld verbeeldt alle appartementen in de flat. Dit beperkte en afgesloten speelvlak benadrukt schitterend de beperktheid en geslotenheid in het leven van Vik, Stella, Garmt en Edith. Ondanks dat de wereld steeds groter wordt via bijvoorbeeld het internet, wordt het contact tussen mensen juist beperkter. Hoezeer de personages ook hun best doen tot echt menselijk contact, het lukt ze niet. Een aanraking, een zoen of seks is niet meer dan een kille en afstandelijke handeling.

Clara’s visie

Ook Clara bevindt zich in deze afgesloten witte wereld, maar zij is toeschouwer in het geheel. Met behulp van haar camera’s bekijkt ze het leven van anderen. Wat zij ziet is dat mensen dénken dat ze uniek zijn, maar dit in werkelijkheid helemaal niet zijn. Verliefd worden voelt speciaal, maar verloopt uiteindelijk bij iedereen op dezelfde manier. Clara’s visie op de mens zie je terug in de uitwerking van de andere personages. Ze ontwikkelen zich namelijk weinig verrassend. Vik en Stella hebben in hun huwelijk te maken met dezelfde problemen als in ieder ander huwelijk. Zo wil zij steeds over alles praten en hij niet. Edith is de eenzame vrouw van begin dertig, die zich bij gebrek aan beter maar op haar werk stort. Garmt, heel amusant gespeeld door Rick Paul van Mulligen, vertoont zelfs ronduit clichématig gedrag. Hij is met zijn homomaniertjes de stereotype overdreven, maar handige televisiejongen.

De keuze voor deze benadering van de personages is meteen ook het grote probleem van deze voorstelling. Doordat de uitwerking van de thematiek blijft hangen in algemeenheden doet het geheel je niet zo veel. Je herkent de ontwikkelingen die Schermer wil laten zien, maar door het algemene karakter ervan word je niet persoonlijk aangesproken. Het Alphapaar is een interessante en vermakelijke voorstelling om te zien, maar laat je niet de noodzaak voelen om er na het verlaten van de zaal verder over na te denken.

Het Alphapaar is nog te zien tot en met 22 december 2006.