Blauwbaard: het verhaal van een sprookjesachtige moordenaar

zien; een man die wel heel speciale bedoelingen heeft met zijn echtgenotes.

Zelfverzekerd stapt actrice Saskia Hofman over het podium heen, haar reebruine ogen priemend in de gestalten die haar publiek vormen. Het decor achter haar bestaat uit een aantal meubelstukken, een waslijn met vrouwelijke kleding en twee schotten die dienst doen als de muren van het kasteel. In combinatie met de knappe poëzie zijn dit de enige instrumenten waarmee het intrigerende toneelstuk Blauwbaard is opgezet.

Wanneer de toneelspeelster plaatsneemt achter de microfoon wordt het al gauw duidelijk dat zij dit toneelstuk in haar eentje zal acteren. Met een mooie, heldere stem vertelt ze het verhaal van de rijke Blauwbaard die in een groot kasteel woont. Zijn veelheid aan bezittingen maken hem niet echt geliefd bij het vrouwelijk schoon. Hij jaagt ze zelfs de stuipen op het lijf met zijn blauwe baard.

Dan verdwijnt de actrice achter één van de schotten. Behangen met een blauwe baard en een bleek masker betreedt ze later het toneel. Melancholische muziek begeleidt het acteerwerk waarin de treurige situatie van Blauwbaard wordt uitgebeeld. Uit zijn fluwelen jasje tovert hij een lange asblonde vlecht tevoorschijn. Hij ruikt eraan en laat het lange haar langs zijn wang glijden. Hij lijkt te kampen met liefdesverdriet maar dat schijn bedriegt wordt duidelijk wanneer hij met een bebloed zwaard de vlecht betast.

Noodlottig huwelijk

Een tweede verteller, een opgenomen mannelijk stem, vertelt over de vele feesten die Blauwbaard geeft en waar op een dag de mooie Judith verschijnt. Blauwbaard is meteen betoverd door haar verschijning. Volgeschonken met drank vraagt hij Judith ten dans en later ten huwelijk.

Ook de rol van Judith staat op naam van dezelfde actrice. Het mag duidelijk zijn dat het haar niet ontbreekt aan de nodige fantasie. Met het masker van Blauwbaard in haar handen laat ze de passie zien van een dolverliefde vrouw die tot diep in de nacht danst met haar kersverse echtgenoot.

Het is een gelukkig huwelijk. Judith danst door alle vertrekken en betovert ze met haar schoonheid en geluk. De mooie muziek en dans maken woorden eigenlijk overbodig. Die worden dan ook nauwelijks door de personages gesproken, behalve als Blauwbaard Judith dringend om een gunst vraagt. De bebaarde echtgenoot moet voor zes weken op reis en geeft zijn vrouw de sleutels van alle vetrekken van het huis. ‘Maar deze sleutel hier is van de kleine kamer aan het einde van de gang. Ik vraag je nadrukkelijk dit vertrek niet te betreden. Als je dit wel doet, dan is mijn woede tot alles staat.’

Alleen achtergelaten in het grote kasteel, voelt Judith zich niet op haar gemak. Die gevoelens worden duidelijk overgebracht door de onheilspellende muziek en de wanhopige bewegingen die ze maakt tijdens het dansen. Ze opent de deur van het verboden vertrek en woede en angst nemen bezit van haar. De climax komt wanneer de man met de blauwe baard zijn huis weer betreedt en de beschuldigingen van zijn Judith aanhoort. Hij vraagt haar de kamer nogmaals te betreden en verhaalt over zijn vermoorde vrouwen. In een prachtig poëtisch verhaal vertelt Blauwbaard over zijn vrouw van de ochtend, zijn vrouw van de middag en zijn vrouw van de avond. Zij hadden allen de verleiding niet kunnen weerstaan de kamer te betreden. En nu was er de bleke Judith, de vrouw die hij bij nacht ontmoette. Het rijtje is compleet. Vanaf nu zou het altijd nacht zijn.

De voorstelling Blauwbaard is een knap werk van een jonge actrice. Vol passie en zelfvertrouwen weet ze het publiek te boeien tot het bittere einde en nog een hele poos erna. De verhaallijn is sprookjesachtig met een geheimzinnige ondertoon. Dit zorgt ervoor dat je de hele voorstelling lang blijft gissen naar de werkelijke identiteit van Blauwbaard. Je voelt dat er iets niet snor zit, maar de schrik sluipt er pas volledig in als tijdens de climax duidelijk wordt dat je een half uur lang naar een koelbloedige moordenaar hebt zitten kijken.