Nieuw leven voor Commedia dell’Arte

De voorstelling laat het verhaal zien van de hoofdpersoon Lolo die na een lange periode van oorlog in zijn land de knoop doorhakt en besluit op reis te gaan, op zoek naar een betere toekomst. Hij neemt daarbij zijn oude, zieke vader mee op sleeptouw. Samen gaan ze op zoek naar een boot die hen tot voorbij de horizon zal brengen. Onderweg komt Lolo allerlei situaties tegen die zorgen voor het nodige oponthoud. Zo moet hij de verleiding van de aantrekkelijke Patricia weerstaan en ook nog eens uit de handen blijven van haar louche broer Dieter. Een vrij simpele en weinig originele verhaallijn, maar daar draait het dan gelukkig ook niet om in Paradise. Het wat is deze keer ondergeschikt aan het hoe.

Zeggingskracht

Gekleed in overwegend witte outfits komen de authentieke bruin en zwarte maskers goed uit. De maskers vergroten de gelaatstrekken tot in het karikaturale, maar laten nauwelijks ruimte voor mimiek. En dat hebben de spelers haarfijn begrepen; elke emotie wordt tot in detail verbeeld met de zeggingskracht van het lichaam. Een knap staaltje acteerwerk en een perfecte lijfelijke beheersing is het resultaat.

Zo is er de scène waarin Lolo de verleidelijke Patricia ontmoet. Hij lijkt op slag verliefd. Patricia gooit alles in de strijd om Lolo, die eigenlijk zijn oude vader op zou moet halen, mee naar huis te krijgen; borsten fier vooruit, derriere naar achter en lippen getuit. Lolo’s innerlijke tweestrijd wordt prachtig verbeeld door zijn aanhoudend heen en weer gehuppel tussen Patricia en de weg die naar zijn vader leidt, het groots op en neergaan van de schouders, ondersteund door morrende stemgeluiden. Uiteindelijk valt Lolo voor Patricia’s charme en loopt met open ogen in de val.

Archetypes

Alle vier de spelers beheersen de bijzondere speelstijl tot in de puntjes, maar het moet gezegd; Carlos Garcia Estevez in de rol van hoofdpersoon Lolo steekt er echt met kop en schouders bovenuit. Zijn komische timing is meesterlijk en een genot om naar te kijken. Wat hierbij ook meespeelt is zijn uiterst grappige, gebrekkige Spaans-Engels. Gedurende de hele voorstelling wordt overigens nauwelijks gesproken. En wat er wel wordt gesproken is vooral koeterwaals en een enkel herkenbaar woord om de verhaallijn helder te houden.

Betrekkelijk weinig middelen dus om het stuk te doen leven, maar dat blijkt voor Teatro Punto geen probleem. De interactie tussen de spelers is vlijmscherp en vanaf het moment dat het zaallicht dimt, weten ze de lachers op hun hand te krijgen. De extravagante manier van spelen werkt sowieso al snel op de lachspieren, maar daarnaast zorgen perfect getimede geluidsfragmenten voor een gevatte voorstelling. De archetypen van de mensheid komen een voor een voorbij; de oude vrouw, de machtswellustige, de verleidelijke vrouw, de soldaat en de oude man. En ook al zijn de types heerlijk stereotiep en wordt er slechts één karaktertrek belicht, de personages blijven herkenbaar. Paradise laat hiermee zien dat Commedia dell’ arte absoluut geen achterhaalde theatervorm is. Juist door de menselijke archetypen – die door de jaren heen nauwelijks zijn veranderd – blijft het stuk overeind.

Klik hier voor meer informatie.