Vooral veel schofterigheid

In de voorstelling Schoften en Schatjes wordt vooral de nadruk gelegd op schofterigheid en er is te weinig sprake van relativering om de balans over te doen slaan naar de andere kant. 

En dat terwijl er wel degelijk pogingen worden gedaan om vooroordelen te ontkrachten en het publiek iets te leren: laat je niet verblinden door de buitenkant van mensen en wat je over hen denkt te weten. Zo is daar Kacey, die het publiek vertelt dat haar vriendje een Antilliaan is en dat het haar niet kan schelen wat haar vrienden denken. ‘Hij is mijn Anti,’ zegt ze trots, en ook al kijkt hij wel naar andere meiden, hij houdt van háár. Tevens is daar het personage Speedy, die de tegenhanger van de stereotype Marokkaan is maar wel onder dat vooroordeel lijdt. ‘Waarom wordt ik altijd gepakt?’ vraagt hij zich af. Oké, hij heeft een paar keer vastgezeten, maar om nou meteen de politie erbij te halen als zes Marokkanen een benzinepomp binnenlopen, is dat niet wat overdreven? Meest verlichte persoon is Justy, wiens personage geïntroduceerd wordt met een monoloog over de pijn die ze heeft meegemaakt, maar die later in het stuk intens gelukkig tussen negen gefrustreerde anderen zal uitroepen: ‘Ik lach, want ik heb mijn pad gevonden!’

Overschreeuwd
Jammer genoeg wordt dat mooie moment volledig overschreeuwd door de anderen, die alweer dozen aan het slopen zijn. En zo gaat het de hele voorstelling lang: de personages gaan voortdurend tegen elkaar tekeer. Daarbij wordt er met regelmaat gesproken in slang – waardoor niet-jongeren of mensen uit andere milieus ook veel grappen niet snappen – en de raps zijn maar half verstaanbaar door de oorverdovende beat van de achtergrondmuziek. Een vet Marokkaans accent helpt ook niet echt voor de verstaanbaarheid en Justy, die veel belangwekkends te zeggen heeft, praat te zacht en daarmee komt de belangrijkste boodschap amper uit de verf. Het feit dat een groep luidruchtige jongeren de achterste rijen bezet hield en zij het niet konden laten om voortdurend opmerkingen te plaatsten of in lachsaldo’s uit te barsten, hielp nog eens extra mee om het beeld van ongeïnteresseerde, respectloze jongeren te versterken en de aandacht van het stuk af te leiden.

“Politie Haaglanden, handen omhoog!”
Toegegeven, er zaten ook mooie vondsten in het stuk, zoals het terugkerende bevel van de politie wanneer een scene uit de hand dreigt te lopen. Hilarisch was het moment waarop een nietsvermoedende bezoeker door een Marokkaan les krijgt in het versieren van meisjes. Hij wordt met zijn armen over elkaar nonchalant hangend tegen de muur geposteerd en krijgt de nuttige tip om meisjes aan te spreken met ‘Hé hoer!’. Daar trekt hij de aandacht wel mee. Dieptepunt daarentegen was het moment waarop de groep het personage Jerrald in elkaar begon te schoppen.

De voorstelling viel vooral erg in de smaak bij de eigen doelgroep, andere bezoekers ergerden zich aan het gebrek aan relativering en het stereotype gedrag. En dat is erg jammer, want er had meer in gezeten: meer in de acteurs – die met hun explosieve acteerwerk aangeven veel te kunnen – en vooral meer in de uitwerking.

Schoften en Schatjes was van tot 12 tot 16 mei te zien in de Koninklijke Schouwburg.