Spectaculaire verbeelding van een verwarrende liefdeswereld

Bij binnenkomst in de Stadsschouwburg te Groningen wordt de LOVE<3-gekte al in lage dosering verspreid onder het publiek door middel van felroze zweetbandjes met de tekst “love’s a bitch”. Grappig. En slim, want het duwt de mindset in de juiste richting. Liefde is zo’n universeel thema, zou je denken, waar iedereen zich in herkent. Maar de liefde die onder de huidige jonge generatie heerst is gestoord, als we LOVE<3 mogen geloven. Voor deze wervelwind van een voorstelling is  mentale voorbereiding dan ook niet overbodig.

Chaotisch geheel

LOVE<3 is onderdeel van Club Guy & Roni’s The Human Oddyssey: een serie voorstellingen over de belangrijkste elementen in het leven van een mens. Elke voorstelling is gemaakt in samenwerking met andere dansgroepen, muzikanten of choreografen. In het geval van LOVE<3 zijn dit GöteborgsOperans Danskompani, Asko|Schönberg Ensemble en Slagwerk Den Haag. De kostuums zijn ontworpen door Maison the Faux.

Daarnaast is in het programmaboekje te lezen dat de choreografie samen gemaakt is met alle dansers. Oftewel, heel veel verschillende meningen en invloeden in één voorstelling. Zo’n grote samenwerking kan twee kanten op gaan: een mooi en complex geheel of een chaotische wanorde. LOVE<3 weet deze twee kanten te combineren. Het ene moment gebeuren er zoveel dingen tegelijk dat alle afzonderlijke mensen en hun plek op het podium te veel als losse onderdelen naar voren komen en het onmogelijk is om te weten waar te kijken. Het volgende moment is de voorstelling een geheel: de dans, muziek, het acteren en decor, alle elementen bouwen op en om elkaar tot er een bepaalde balans ontstaat waarin niks meer van elkaar te onderscheiden is.

Liefde?

Het uiterlijk van de voorstelling klopt helemaal. De dansers zijn in topvorm en de choreografie is origineel. De outfits zijn extravagant en zoals vaak bij een voorstelling van Club Guy & Roni is het decor indrukwekkend en toch simpel: ontzettend creatief en flexibel inzetbaar. Een waar visueel feest.

Maar gaat deze voorstelling ook echt over de liefde? Veel dingen zijn herkenbaar: een wereld, waarin je 100 verschillenden soorten seksualiteit hebt en waarin je van de ene naar de andere fetisj geslingerd wordt. Er zijn zoveel keuzes en mogelijkheden dat je, zoals de voorstelling zelf al laat zien, niet weet waar te kijken: altijd 10 dingen te doen en minstens 9 te missen.

Dat er in het liefdesleven van de huidige jonge generatie weinig meer over liefde gaat wordt hier zeer duidelijk, maar liefde zal toch ergens nog wel een rol spelen? De voorstelling wil verschillende romances uit deze liefdeswereld laten zien maar veel van deze scenes zijn inhoudelijk onduidelijk. Wie is wie en wat is hun relatie? We zien zijn voornamelijk de uitingen van de zoektocht naar liefde. De liefde zelf ontbreekt.

De behoefte aan een uitgebreidere uitwerking van de romances blijft hangen maar de voorstelling eindigt zeker niet als een teleurstelling. Het is daarentegen een spectaculaire versie van een verwarrende liefdeswereld. Een waarin iedereen constant op zoek is naar het beste van het beste en waar alles kan, zolang je het in grote rode glitter letters schrijft.