Openhartig reisverslag van een migrantenzoon

Bij binnenkomst staat Sadettin het publiek al op te wachten. Rustig drinkend uit een wit papieren bekertje bekijkt hij de mensen voor wie hij die avond zal spelen. Op die manier breekt hij het ijs en stelt hij zich op als een vriendelijke en charismatische man. In deze voorstelling probeert Sadettin de mens achter de islam te laten zien. Door openhartig te vertellen over zijn ervaringen tijdens de pelgrimstocht naar Mekka (de hadj), relativeert hij de mystiek die rond deze reis hangt. Gedetailleerd doet hij verslag van de avonturen die hij beleefde tijdens zijn reis.

Ventilator als filmprojector
Op de grond is met tape een vierkant gemaakt en in het midden van dat vierkant staat een houten kubus. Binnen dit vierkant liggen talloze witte papieren bekertjes. De kubus symboliseert de zwarte Ka’aba in Mekka; het centrale heiligdom van de islam. De witte bekertjes stellen de ‘mensenorkaan’ voor: de dringende mensen die om de Ka’aba heenlopen en deze proberen aan te raken. Ventilators vormen een ander deel van het decor. Door een ventilator naar het publiek toe te draaien en daarop een film te projecteren, kan het publiek die bekijken. Een mooie vondst in een simpel decor.

Wat Sadettin luchtig en grappig vertelt, is eigenlijk ontroerend. Dat is de kracht van zijn voorstelling. Hij maakt een grapje en het publiek lacht, maar de achterliggende gedachte van dat grapje gaat verder dan een leuke anekdote. Zo vertelt Sadettin dat zowel zijn moeder als schoonmoeder bij thuiskomt van alles aan hem vragen. Maar die ene vraag die hij zo graag wil horen, namelijk: “Hoe heb je het gehad?”, stellen ze niet. Dit soort verhalen ontroert en laat zien dat Sadettin niet alleen een “knuffelallochtoon” is, maar ook soms een eenzaam bestaan leidt. Dit blijkt uit de anekdotes die hij vertelt over zijn leven als migrantenzoon in Nederland. Hij voelt zich Nederlander, maar wil tegelijkertijd zijn achtergrond niet verloochenen. Met deze tweestrijd worstelt hij, waarbij hij het gevoel heeft dat hij niet altijd begrepen wordt. Zelf omschrijft Sadettin zich als een “geassimileerde agnostische migrantenzoon”, maar uiteindelijk is hij gewoon een man die zijn vader trots wil maken.

Twee verschillende ervaringen

Sadettin vertelt de reiservaring vanuit zijn eigen perspectief, maar ook vanuit dat van zijn vader. Hij is technisch vaardig en schakelt eenvoudig van het ene naar het andere personage. Het horen van die twee verschillende ervaringen zorgen voor ontroerende momenten, die nog versterkt worden door Sadettin’s ontwapenende manier van spelen.

De Vader, de Zoon en het Heilige Feest raakt door zijn eerlijkheid. De voorstelling is onderdeel van de serie Blinddate, waarin jonge nieuwe theatermakers de kans krijgen met hun voorstelling langs de Nederlandse podia te reizen. Elk jaar worden zeven voorstellingen gekozen, waarvan deze er een is. Terecht is Sadettin Kirmiziyüz benoemd als veelbelovend theatermaker waarin veel potentie schuilt. Van hem zullen we zeker meer gaan horen.

De Vader, de Zoon en het Heilige Feest is de komende maanden nog in diverse Vlaamse theaters te zien. Kijk op www.huisvanbourgondie.nl voor de precieze speeldata.