Literair vermaak met gekke twisten

Tijdens de voorstelling Giphart en Chabot met Bril dragen de heren auteurs om beurten op het podium een eigen tekst voor. De overgangen van Bril naar Chabot naar Giphart worden versoepeld doordat iedere keer een woord of een onderwerp van de vorige spreker wordt meegenomen naar de volgende act. Zo vertelt Bril bijvoorbeeld over zuster Heidi die hem verzorgde en begint Giphart vervolgens een verhaal over ‘de Heidi van zijn moeder’, de Antilliaan Jan-Willem. Deze verpleger danste met Gipharts moeder met bed en al op de muziek van Travassi. Beetje jammer dat Giph hierbij zonder succes een Antilliaans accent imiteert wanneer hij ‘Zullen we maar weer een potje dansen’ zingt. Gelukkig wordt hij al snel bijgestaan door Bril en Chabot en zo wordt er dus zomaar een liedje gezongen in deze literaire voorstelling. Twee zelfs, omdat Bril en Giphart zo van zingen houden.

Aandoenlijk

Martin Bril lijkt zich niet zo thuis te voelen op het podium. Met veel handgebaren en een op- en neergaande voet leest hij voor uit eigen werk. Wie Bril alleen op papier kent, zou hem zonder overdrijven seksistisch kunnen noemen, maar door zijn kwetsbare optreden wordt hij op sommige ogenblikken haast aandoenlijk. De ‘geile’ stukken zitten er nog steeds in, maar voorgelezen door een schattige man van middelbare leeftijd komen ze in een heel ander perspectief te staan. Giphart begint met een fragment uit zijn jongste boek Troost, maar scoort pas met verhalen die hij uit het blote hoofd vertelt. Hij krijgt vooral de lachers op zijn hand met het relaas over zijn eigen naaktfoto in zijn fotoboek Heldinnen, waarvoor hij uit de kleren moest voor een groep bekende vrouwen. Het is goed te merken dat hij wel vaker voor een groot publiek heeft gesproken.

Zwak moment

Vlak voor de pauze luidt Giphart het grote interactieve onderdeel van de voorstelling in. Het is tijd voor het sponsormomentje van een grote telefoonprovider. Het publiek wordt opgeroepen vooral hun mobieltjes aan te zetten; de heren willen namelijk dat je je allerbeste openingszin smst. Na de pauze zullen de ingezonden pick-uplines worden besproken. Dit geïmproviseerde deel had leuk kunnen zijn, maar was het helaas niet. Misschien lag het aan het Purmerendse publiek dat niet veel en niet grappig smste en zal dit onderdeel in, pak ‘m beet, Utrecht, beter tot zijn recht komen. In de marktstad was het in ieder geval een aanfluiting en het werd hiermee dan ook het zwakste moment van de voorstelling.

Chapeau Chabot

Bühnebeest van de drie is Bart Chabot. Kunnen we niet ergens vastleggen dat deze man nooit meer op tv verschijnt en zich slechts nog op een podium vertoont? Daar is hij voor geboren! Waar de bebrilde tetter veel te theatraal is voor je kleine beeldbuis, is hij op het toneel weergaloos. Zijn grootse gebaren en zijn meeslependheid komen hier goed tot zijn recht. Hij is ook de enige die het (op enkele kleine momenten na) zonder ‘spiekbrief’ doet. Hij vertelt anekdotes uit de losse pols, wisselt heel natuurlijk gedichten af met een persoonlijke belevenis en gelukkig wordt stokpaardje Herman ook nog van stal gehaald. Vooral het verhaal over de aangifte van zijn zoontje is erg leuk: dat het jochie Splinter heet, zegt al genoeg over de consternatie die Chabot bij de burgerlijke stand veroorzaakte. Ook de manier waarop hij vertelt dat hij werd ontslagen als luchtmachtofficier is erg lachwekkend en zijn verontwaardiging hierover kent Youp van ’t Hek-achtige momenten.

PPP

De voorstelling wordt afgesloten met een Power Point Presentatie (“Al was het alleen al omdat het lekker allitereert”) waarin precies wordt uitgelegd hoe het publiek na afloop van de voorstelling dient te reageren. Had niet gehoeven, want het applaus waarom ze hierbij vragen, krijgen ze vanzelf wel. Giphart, Chabot en Bril zijn geen theatertijgers, maar ze kunnen zeker zorgen voor een avondje literair vermaak met af en toe een gekke twist.

De voorstelling Giphart en Chabot met Bril is nog tot en met 26 mei te zien. Een uitgebreide speellijst vind je hier.