Praten met je moeder in de hemel

Het RO Theater heeft een traditie hoog te houden op het gebied van familievoorstellingen die in de kersttijd in première gaan. Vorig jaar scoorden ze een tophit met de geniale voorstelling Lang en gelukkig, een verknutseld sprookje geschreven door Don Duyns, en geregisseerd door Pieter Kramer. Het Misverstandt in de regie van John Buijsman is weliswaar niet geniaal, maar het is wel een grappige voorstelling. Het RO Theater is bijvoorbeeld sterk in het gebruik van levende muziek in zijn voorstellingen. Ook nu weer: een vijfkoppig ensemble schept een vrolijke circusambiance.

Aluminiumfolie

De wereld is in het openingsbeeld geschapen door een in wit pak geklede God (Hans Leendertse), die de rest van de voorstelling tobt met zijn schepselen, die maar niet gelukkig kunnen worden. Circuskind Helmut wil weten of zijn ijselijk koude stiefmoeder van hem houdt. Dat vindt ze een lastige vraag: haar stiefkind is eigenlijk helemaal niet leuk, want hij kan niks. Hij kan bijvoorbeeld niet eens ‘aluminiumfolie’ zeggen. Zijn vader krijgt het woord ook niet ongeschonden over de lippen, en maakt zich ervan af door het te houden op ‘zilverpapier’. Rond dit krakkemikkige gezin schaart zich een circus, met een kassa, een buikspreker (John Buijsman), plus die vijf musici op een piepklein podiumpje met rode draperieën.

Stiefmoeder Annet Malherbe heeft in Het Misverstandt de lach aan haar kont, ze staat schaamteloos als een soort Miss Piggy op het podium in een veel te strak knalroze turnpakje. De al even omvangrijke vader Jack Wouterse is plezierig-ongeloofwaardig in een zeer strak wit acrobatenpak, met om de brede billen een glimmend rood broekje. Maar de echte ster van deze voorstelling is René van ’t Hof, met zijn trefzekere mime als het kind Helmut. Elk gebaar, elk stapje is op zijn plaats.

Slapstick

Het verhaal zwalkt nogal, en eigenlijk kent het niet echt een pointe. Belangrijkste conclusie is dat het hele gezin de uit de trapeze gevallen moeder mist. Die stuurloosheid wordt nog erger na de pauze. De act die dan volgt heeft niets van doen met het eerste deel. We bevinden ons opeens in een restaurant, met een open keuken die direct is afgekeken van de Muppet Show. In dat restaurant ontrolt zich een onzinnig spel rond de figuur van de God in het witte pak, die wil weten wat voor soep hij te eten zal krijgen wanneer hij de ‘soep van de dag’ bestelt. Het verhaaltje heeft niks om het lijf, maar de scène is uitermate grappig. Dit  is loepzuivere slapstick, met gegooi met spullen en eten, en met acrobatische toeren. Mime-ster René van ’t Hof als de ober steelt de show met een hilarische, Charlie Chaplin-achtige poging de klapdeurtjes van de keuken naar het restaurant door te komen. Die klapdeurtjes raken hem beurtelings in de rug en in het gezicht. De musici staan in de keuken, en Jack Wouterse ook, dit keer als kok met een kolossale koksmuts. Hoewel het restaurantgedeelte er nogal bijbungelt in deze voorstelling, is het een goed gelukt toetje bij het nogal zwaarwichtige verhaal over die circusjongen die zijn moeder zo mist.

Dat Het Misverstandt niet helemaal goed is gelukt, komt door de plot en de regie. De serieuze toneelschrijver Peer Wittenbols is bij het begrip ‘familievoorstelling’ niet helemaal in zijn element. En voor regisseur John Buijsman is al die verhaallijntjes tegelijkertijd leven inblazen nogal hoog gegrepen. De kinderen in het publiek zal dat een rotzorg zijn. Die liggen dubbel om het gooi- en smijtwerk in de restaurantscène. En terecht.

Het Misverstandt is tot en met 8 maart te zien. Kijk op www.rotheater.nl voor meer informatie over deze voorstelling.