Brief van recensent Jella aan Sanne

Hoi Sanne,

Hoe ervaar jij het Holland Festival tot nu toe? Heb je al het idee gehad ‘Wat doe ik hier?’ Dat gevoel had ik gisteren bij ‘Unfamiliar Parcours’ van studenten van de afdeling Beeldende Kunst van de Rietveld Academie. 

Op het moment dat ik bij theater Frascati aankom, is de performance eigenlijk al begonnen. Vier meiden staan op een gitaar te rammen, te schreeuwen en om elkaar heen te springen. Deze vage performance is de voorbode op wat gaat komen.  ‘Unfamiliar Parcours’ bestaat uit een aaneenschakeling van verschillende live-performances, filmbeelden en levende sculpturen. Het publiek staat in een lege zaal waar aan iedere kant een groot scherm is opgehangen. Het is de bedoeling dat de mensen rond gaan lopen of op de grond plaatsnemen. De eerste performance begint met een zanger die via een vaag verhaal over de strijd bij Waterloo vervolgt met het uitdelen van boodschappen als cola, een plak kaas, een ananas en sokken.

Tussen de verschillende live-voorstellingen verschijnen op de schermen filmbeelden met fantasiefiguren die later ook door de zaal rennen. Het is allemaal erg abstract en modern. Door het internationale karakter van de Rietveld Academie zijn de paar woorden die gesproken of gezongen worden in het Engels.

De aanwezigheid van de (multimedia-)kunstenaars en performers Marina Abramoviæ, Matthew Barney en William Kentridge vormde voor het Holland Festival de aanleiding een jonge generatie kunstenaars aan te spreken op hun ideeën over het begrip performance. De hele week voeren studenten van de verschillende afstudeerrichtingen hun opvatting over performance op.

Volgens de flyer zit er een lijn in de performances en filmbeelden, maar die heb ik niet kunnen ontdekken. Ik heb het einde van ‘Unfamiliar Parcours’ niet gezien. Als we in een soort processiestoet via de Nes en de achterliggende Oudezijds Voorburgwal weer langs enkele performances lopen, haak ik halverwege af. Het kijken naar een meisje dat op straat in haar verbeelding staat te scheppen is me net iets teveel. 

Groeten, Jella