Hof van Haile (Orkater)

De Zweedse journaliste Oona Berglund (gespeeld door Ricky Koole) is naar het andere eind van de wereld gevlogen om heerser Haile te interviewen. Ze wordt opgewacht door het Ontvangstcomité voor Buitenlandse Gasten dat het haar gedienstig naar de zin probeert te maken. Heeft ze een goede reis gehad? Hoe is het met haar vader, moeder, grootvader, grootmoeder? Vond ze het ijskastje dat in de auto zat prettig? Oona ondergaat de hulpvaardigheid gelaten. In een Afrikaansachtige setting wachten we samen met Oona op de grote Haile en dat wachten duurt lang. Dagen, weken, maanden moet Oona wachten op de heerser. In de tussentijd wordt ze ‘gepamperd’ door zijn onderdanen. Maar naar mate de weken verstrijken, wordt Oona ongeduldiger: ze vindt het tijd worden dat ze eindelijk de keizer mag spreken. Als het dan eindelijk, na tweeënhalve maand, zo ver is, gaan we vol verwachting met haar mee.

Afrikaanse sferen

Hof van Haile is, zoals de titel al laat zien, geïnspireerd op het leven van de Ethiopische dictator Haile Selassi en speelt zich af in Afrikaanse sferen. Er klinken tropische klanken die voortkomen uit creatieve instrumentale vondsten. Er wordt getrommeld op stukken hout, muren, xylofoons, stukken strakgetrokken stof of gewoon op de grond. Een knappe muzikale ondersteuning gecomponeerd door Arend Niks. Ook het décor vormt een ondersteuning van het verhaal. In het begin is het podium in tweeën verdeeld. Een hoge muur van grote gedroogde bladeren scheidt Oona van de keizer. Voor de muur zien we Oona zich voorbereiden op haar interview en achter de muur is het habitat van Pappa Haile. En zo is ook de voorstelling zelf in tweeën gedeeld: eerst is er het wachten op en vervolgens de ontmoeting met de keizer.

Humor

Het eerste deel van de voorstelling bevat veel humor. Zo krijgt Oona vreemde regels voor de omgang met de keizer: ‘Niet in zijn ogen kijken, staar maar naar zijn oor. Als hij zijn ogen dicht doet, stop dan met praten. Als hij zijn ogen weer open doet, ga dan verder met uw zin.’
Wanneer we dan eindelijk kennis maken met de keizer, is het ook vooral de humor die de boventoon voert. Met zijn gekke bekken en absurde dansjes heeft Pierre Bokma in no time de lachers op zijn hand. Des te knapper dat nog geen half uur later de sfeer volkomen omgeslagen is en de sprookjesachtige ontmoeting eindigt in een indrukwekkende nachtmerrie waarin zowel de keizer als Oona te gronde worden gericht.

Grimmig sprookje

Hof van Haile toont, ondanks alle humor, vooral een trieste schets van de ondergang van een heerser. Een grimmig sprookje dat heel even een mooi einde lijkt te krijgen, maar waarin ‘de slechterik’ uiteindelijk toch ten onder gaat aan zijn eigen hebzucht. Een voorstelling waarin prachtig wordt gezongen door Ricky Koole, waarin dromerige klanken worden afgewisseld met macabere melodieën en waarin Bokma is zoals we hem kennen: een goede acteur waar je met niets dan bewondering naar kan kijken. Hof van Haile heeft alles in zich om een goede voorstelling te zijn: voortreffelijke acteurs, heerlijke muziek en een prachtig décor. Dat het verhaal een beetje vluchtig en oppervlakkig is, kun je dan ook met een gerust hart voor lief nemen.

Hof van Haile is nog tot en met 13 juni 2006 te zien.