Marc-Marie Huijbregts zet aan tot nadenken

Klassieke kerkmuziek klinkt als Marc-Marie Huijbrechts in een paars gewaad het podium op komt lopen. Met zijn neus naar de grond gaat hij vooraan midden op het podium liggen. Als het licht verandert, zie je pas dat zijn kleding niet paars, maar verwassen zwart is. Twee blote voeten steken onder het op een jurk lijkend kledingstuk uit. Dan klinkt zijn karakteristieke stem met Brabants accent. “Ik geef mij over aan jullie, het publiek en aan…. ja, aan God misschien wel.” Als hij opstaat kijkt hij gespeeld verontwaardigd het publiek in. “Dan is het natuurlijk wel de bedoeling dat het publiek zich ook overgeeft aan mij!” roept hij terwijl hij met zijn handen wappert. Verschillende mensen beginnen te lachen en applaudisseren. Deze man weet de sfeer er meteen goed in te krijgen!
Iemand in het publiek zegt iets over zijn kleding, Marc-Marie maakt er direct een opmerking over. “Ja, ik heb een jurk aan,” lacht hij, terwijl hij zichzelf eens kort bekijkt en met een grijns aan de stof trekt.

Spelen met het publiek

Vreemd genoeg is het licht in de zaal zelfs na de introductie nog aan. Al snel wordt duidelijk waarom: Marc-Marie houdt ervan om met zijn publiek te spelen. Hij stelt het publiek een vraag en als iemand toevallig iets roept spreekt hij diegene direct aan. Hij vraagt ze het hemd van het lijf. Binnen de kortste keren weet iedereen hoe de bebrilde meneer op rij één heet, wat voor werk hij doet en wat zijn favoriete vakantiebestemming is. Maar je hoeft niet dicht bij het toneel te zitten om aangesproken te worden. Zelfs op het balkon ben je niet veilig en kun je elk moment het slachtoffer worden van genadeloze ondervragingen.
Huijbregts weet lichte, maar ook zwaardere onderwerpen luchtig te benaderen. Zo haalt hij verscheidene hilarische familieanekdotes over zijn unieke ouders, ooms, tantes en zus aan. Ook heeft hij het over de verschillen tussen de stewardessen van vroeger en nu en vertelt hij over het enige wonder dat hij ooit meemaakte: een hoop poep die midden in een winkelcentrum op wonderbaarlijke wijze onder zijn arm terecht was gekomen. Maar ook de wat zwaardere onderwerpen komen aan bod. Zo beschuldigt hij God van liefdeloosheid tegenover zijn eigen schepping en vergelijkt hij Rita Verdonk met een grote tumor.

Zang krijgt zaal stil

“Laatst zag ik op Discovery dat wij allemaal afstammen van een neger uit Ethiopië!” roept hij dan opeens uit. “Dat betekent dus dat wij allemaal negers zijn en dat betekent óók dat ik dan best een gospel mag zingen.” Zo gezegd, zo gedaan: Marc-Marie laat zijn zangkunsten horen. Zijn hoge spreekstem verandert in een warme, volle zangstem en hij krijgt de hele zaal stil. Na afloop barst er een groot applaus los. Huijbrechts blijkt niet alleen een hilarisch cabaretier, maar ook een fantastisch zanger.

Onverwacht einde

“Het is ineens afgelopen hè!” had hij ons meerdere keren gewaarschuwd. En inderdaad: het einde komt onverwacht. Na anderhalf uur valt hij midden in een zin voorover en is de show afgelopen.

Opdat ik niet vergeet is een voorstelling die hoofdzakelijk entertaint, maar ook stof geeft tot nadenken. Marc-Marie Huijbregts krijgt het voor elkaar om op een speelse manier over dingen te praten die eigenlijk niet lachwekkend, maar vrij ernstig zijn. Op het moment dat je het hoort lach je, maar als je de zaal uit loopt ontdek je dat zijn woorden echt aansporen tot nadenken.

Opdat ik niet vergeet speelt nog het hele seizoen. Zie: www.marc-marie.nl