Buys eert Buk

Hard en zonder omwegen, zo zou je het werk van Bukowski kunnen beschrijven. Samen met Keimpe de Jong en Andreas Suntrop weet John Buijsman dat in BUK ook zo naar voren te brengen. BUK is rauw, authentiek en bij momenten humoristisch. Jules Deelder vertaalde voor deze muziektheatervoorstelling Bukowski’s teksten.

Oud-Amerikaans

Een oude Amerikaanse koelkast vol met bier. Buijsman pakt regelmatig een nieuw flesje en geeft zo een indruk van het alcoholprobleem waar Bukowski tijdens zijn leven mee worstelde. Bukowski groeide op in een arm milieu. Hij verbleef in inrichtingen, vond alle vrouwen hoeren en raakte verslaafd aan alcohol. Toch bleef hij altijd schrijven. Tot zijn dood in 1994 produceerde Bukowski enorm veel gedichten en verhalen. Zijn werk is zeer autobiografisch. Zo komt zijn woonplaats Los Angeles er veelvuldig in voor, maar ook het leven in een arme wijk van de stad, vol geweld, drank en vrouwen.

Het decor in BUK kent talloze verwijzigen naar het Amerika van de jaren vijftig met typmachines en neonreclame. Het toneel staat vol muziekinstrumenten. Het beginnummer brengt je in een donkere ambiance die tot stand komt door gewelddadige beelden die worden geprojecteerd op de muur en door de opzwepende muziek die langzaam aanzwelt. Het drietal op het podium bespeelt een groot aantal instrumenten – van drums tot saxofoon, keyboard, klarinet en mondharmonica – die zorgen voor een grote levendigheid op het toneel.

Wrede, donkere scènes

Centraal in het stuk staat de bloedende maagzweer waar Bukowski in 1955 bijna aan overleed. Een bureau waarop een stapeltje boeken ligt, fungeert als ziekenhuisbed. Buijsman, die een knappe acteerprestatie neerzet, ligt op het bureau terwijl boven zijn hoofd een camera hangt. Het beeld van Buijsmans gezicht, die ondertussen teksten van Bukowski voordraagt, wordt op de achterwand geprojecteerd. Drie maal komt hij terug in het ziekenhuisbed. Het levert wrede scènes op die op een aangrijpende manier in beeld worden gebracht. Ook een ’tekenfilm’, met tekeningen van Peter Pontiac, levert een humoristisch, maar ook weer harde scène op. De scènes worden steeds afgewisseld met muziek.

Buijsman varieert veel in BUK en weet telkens een stemming op te roepen waar Bukowski en zijn werk volledig in thuis lijken te horen. Het stuk geeft je een beeld van een wereld die normaal het daglicht niet verdraagt. Daarbij wordt Charles Bukowski niet mooier gemaakt dan hij was. Wie bekend is met het werk van Charles Bukowski zal hem in BUK zeker herkennen. Wie Bukowski niet kent ziet een mooie, rauwe voorstelling over een wat trieste man in een donkere wereld. John Buijsman haalt zo even Charles Bukowski uit de vergetelheid. De sfeer die hij hierbij neerzet blijft nog even hangen.

BUK is nog tot en met 23 mei 2009 in de theaters te zien.