The shooting gallery (Huis aan de Werf / The Glasshouse)

Het verhaal dat The shooting gallery wil vertellen is tragisch. Twee fotografen zijn elkaars beste vrienden; ze werken het liefste samen, verdringen elkaar boven half stervende mensen. Ze zijn jong en onsterfelijk, totdat eentje toch tegen een kogel oploopt. Nog wel op de dag dat de ander de Pulitzer Prize ontvangt. Het is een op waarheid gebaseerd verhaal, en dat is voor de betrokkenen al triest genoeg. Het is dan wel erg jammer als er ook nog een beroerde toneelvoorstelling over je wordt gemaakt…

Overdreven

De in de voorstelling getoonde foto’s zijn van de fotografen Greg Marinovich en Joao Silva. Zij schreven hun Afrikaanse belevenissen op in het boek The Bang Bang Club, dat verhaalt over vier mannen die Zuid Afrika fotografeerden – twee van hen kwamen daarbij om, Silva en Marinovich overleefden. Voor The shooting gallery is geput uit dit verhaal.

De voorstelling begint met een getormenteerde fotograaf – of beter: een acteur (Hein van der Heijden) die krampachtig een getormenteerde fotograaf probeert te spelen. Peinzend (dat wil zeggen: moeilijk kijkend en over de kin wrijvend) loopt hij rond, zit hij in zijn stoel, drinkt hij een glas whisky. Jaah mensen, deze man heeft het zwaar. Dat blijkt ook als er emoties in het spel komen. Die uit Van der Heijden het liefst door hard te schreeuwen. Een beetje overbodig in de kleine zaal waarin The shooting gallery speelt.

Bob Geldofs arrogantie

Deze fotograaf heeft het zwaar omdat zijn makker is overleden terwijl hij feest vierde. Maar ook omdat hij beschuldigd wordt van onmenselijkheid. Zijn prijswinnende foto van een meisje in de woestijn, met naast haar een geduldig wachtende gier, zorgt voor ophef. Hij heeft het meisje niet geholpen, zo schijnt het. Hij heeft de foto geschoten, en is gewoon doorgegaan, op zoek naar het volgende plaatje. Hij raakt alles kwijt, mensen veroordelen hem. En in The shooting gallery wordt Grote Held Bob Geldof opgevoerd als tegenpool. Maar als er íemand qua egocentrisme en leugenachtigheid vergelijkbaar is met de kwaadaardig geportretteerde oorlogsfotograaf, dan is dat toch juist wel Bob Geldof. De grote negervriend die voor zijn eigen ego concertjes organiseert, en daarbij de redding van Birhan Woldu (het meisje dat tijdens Live 8 door Madonna werd omarmd) volstrekt onterecht op zijn eigen conto bijschrijft. Nee, het is een matige keuze.

Zo ademt heel de voorstelling middelmatigheid en ondoordachtheid. In zestig minuten The shooting gallery worden verhaallijnen niet duidelijk uitgewerkt, wordt matig geacteerd en kloppen getrokken vergelijkingen domweg niet. Het zijn vooral de foto’s van Marinovich en Silva die indruk maken. De acteurs weten daar weinig aan toe te voegen.

The shooting gallery is nog tot en met 3 december te zien. Klik hier voor meer info.