Worstelen met een woordenvloed

niet meer redden.

Rechts op het toneel stroomt zand langzaam uit een metalen koker. Links staat Mohamlet met een houten zwaardje in zijn ene hand, onderwijl druk gebarend met de andere. Verder is het toneel bijna leeg; alleen een schedel en een mantel zijn te ontdekken in het schemerdonker. Azaay gaat een confrontatie met zijn publiek niet uit de weg. Van achter de toeschouwers komt hij op en wijst beschuldigend met zijn zwaard naar een dame op de tweede rij, dan naar iedereen en dan weer naar iemand in het bijzonder. Aan het begin van Mohamlet baadt het auditorium in het licht. Even zit het publiek op het puntje van zijn stoel, maar helaas weet de acteur deze aandacht niet vast te houden.

Een waterval aan woorden
Het verhaal dat Azaay vertelt, gaat over een twijfelend acteur, over een jongen en een vader, over een vrouw. Razendsnel wisselt hij in zijn monoloog van perspectief, hopt van het ene verhaal naar het andere – van de hak op de tak en weer terug. Het is een waterval aan woorden met soms een schitterende zin, bijna poëtisch, maar daarna valt Azaay weer terug in clichés of warrigheid.

Mohamlet is vol en druk qua taal; er is genoeg te horen en te zien, maar ondanks dat weet de voorstelling nauwelijks te boeien. De verhalen komen afgeraffeld over en het geheel is rommelig. De scènes lijken associatief achter elkaar geplakt. Als Azaay deze losse momenten door een goede spanningsboog aaneen had geregen, was het wellicht een mooi pallet aan situatieschetsen geweest; nu is het vooral véél tekst, die de voorstelling bij vlagen onvolgbaar maakt.

Prachtige beelden

Toch is er een lichtpuntje: hoewel de tekst rammelt, zijn alle beelden ronduit prachtig. Het toneelbeeld is sober en biedt toch nog enig tegenwicht aan de woordenvloed van de acteur. Azaay beweegt zich bovendien als een koning  over de planken. Zijn bewegingen zijn natuurlijk en zijn kostuumwisselingen intrigerend. Soms zijn de dialogen binnen de monoloog, waarbij Azaay uiteraard beide rollen speelt, wat gekunsteld, maar over het algemeen zijn dit de interessante momenten. Azaays spel doet zijn verhaal dan even vergeten en de beelden maken het geheel toch nog de moeite waard. Van de tekst moet deze voorstelling het absoluut niet hebben, maar de acteur slaat zich dapper door zijn eigen monoloog heen.

Mohamlet staat nog tot en met 28 januari 2012 in theaters door heel Nederland.