Naar de kloten

Hoofdrolspelers Ivar van Urk, Kees Boot en Michiel de Jong hebben de stichting De Praktijk in het leven geroepen om subsidie te kunnen aanvragen voor het maken van het toneelstuk Hurly Burly. Zij wilden dit op Broadway succesvolle en het ook later verfilmde verhaal erg graag in Nederland op de planken brengen. De mannen zijn erin geslaagd om een goede Nederlandse remake te maken. De acteurs (eind 20, begin 30) hebben allemaal ruime theaterervaring, maar zijn vooral ook bekend van televisieseries als All Stars, Baantjer, Onderweg naar morgen en Oppassen. Het verhaal hebben zij van Amerika in de jaren 80 naar het heden in Nederland verplaatst. De dialogen gaan nu over terrorisme in plaats van de kernbom en over BN’ers. En het belangrijkste: de scherpe teksten zijn uitstekend vertaald naar het Nederlands en raken hun kracht niet kwijt.

Sneue stuntelende figuren

Hurly Burly is een realistisch, goed te volgen en overtuigend geacteerd verhaal. De situaties zijn herkenbaar, daar hoef je je niet iedere avond voor kapot te snuiven en te zuipen. Het loopt bij deze vrienden alleen wel erg uit de hand. Wat een eikels het ook allemaal zijn, ergens voel je wel sympathie voor deze sneue stuntelende figuren. Konden ze zichzelf maar zien, dan was er misschien nog hoop op verandering. Zelf vinden ze dat ze goed bezig zijn, maar iedereen die het stel vanaf een afstandje bekijkt ziet dat ze zichzelf naar de kloten helpen. Ze discussiëren over politiek en karma, maar eigenlijk is dat alleen maar dikdoenerij. Het interesseert ze geen bal. Zolang ze zelf maar interessant lijken en lekker kunnen klagen over hun slechte leven. Het liefst gil je tegen ze dat ze moeten stoppen met zeuren en hun leven moeten oppakken. Maar zwelgen, afreageren en vluchten lijkt voor deze mensen een aantrekkelijkere optie.

Uitputtingsslag

De voorstelling duurt ruim twee uur en dat is een behoorlijke uitputtingsslag. Je krijgt als kijker een enorme dosis cynisme, frustratie en woede te verwerken. Het eerste deel van het stuk is nog redelijk luchtig; de komische noten vallen vaak in het begin. In het tweede gedeelte slaat de dramatiek en wanhoop echt toe. Ik neem aan dat De Praktijk het publiek niet depressief naar huis wil laten gaan, maar juist vol hoop en bewustzijn. Toch voel ik mij behoorlijk verlamd als ik naar buiten loop. Ik moet echt moeite doen om het nare gevoel van me af te schudden. Het spel van de acteurs is zo intens dat de sfeer langzaam onder je huid kruipt en als dan na die rustige start opeens de paranoia en agressie toeslaat, dan gaat dit je niet in de koude kleren zitten. De voorstelling eindigt ook op een troosteloos moment. Is er nog hoop voor deze mensen of sukkelen ze zo verder? Waarschijnlijk het laatste. Dit stemt me droevig, want dit is maar al te vaak het geval. Sommige mensen zullen nooit wakker worden uit hun desillusie, ook al sla je ze met een mokerhamer. Doodmoe wil ik eigenlijk zo snel mogelijk onder de wol wegkruipen. Lekker zwelgen in al deze ellende.

Hurly Burly is nog tot en met 4 maart 2005 in de theaters te zien.