Voor de kijkbuiskindertjes van weleer

In 1968 was De Fabeltjeskrant een kijkcijferhit en menig vijftiger zal in deze voorstelling dan ook veel oh- en ah-momenten beleven. Het grootste deel van alle originele dieren is aanwezig en er is ook een nieuwe poes uit het verre Oosten, Fatima. Zij zorgt met haar komst voor grote verbazing, vooral bij Isadora Paradijsvogel. Met een blik op het kopje thee van de poes laat ze spottend weten dat pepermunt voor haar altijd nog in een rolletje hoort. Fijntjes wijzen de andere dieren haar erop dat ook zij ooit als vreemdeling uit exotische oorden in het bos is opgenomen. Subtiel zit het hele stuk vol met dit soort moraalgrapjes en moderne feiten. Er wordt bijvoorbeeld en masse ontstresst, er wordt mobiel gebeld en we leren dat iedereen het recht heeft om te stemmen.

Simpel decor
Het decor waar de fabeltjes zich afspelen is gelukkig erg simpel. Het is namelijk al druk genoeg op het podium waar zeven acteurs samen verantwoordelijk zijn voor het tot leven wekken van vijftien dieren. En dan is er ook nog de acteur Ara Halici die niet alleen mens is, maar dat ook speelt. Als producent Reinaert komt hij naar het bos om rust te vinden. Daar komt weinig van terecht als de dieren hem vragen een talentenjacht te organiseren. Al snel is iedereen in rep en roer ter voorbereiding van de avond.

Muzikale afwisseling
Hoogtepunten in de show zijn de liedjes die door iedereen fanatiek worden meegeklapt. Zowel de oude als de nieuw geschreven nummers zijn een welkome afwisseling in het verhaal dat niet alleen dun is, maar tegelijkertijd ook totaal warrig; terwijl de dieren zich voorbereiden op de bonte avond, wordt intussen de laptop met de muziek gestolen, ontstaat er een romance tussen twee dieren met verschillende achtergronden en wordt er ook nog een passende straf bedacht voor Zoef de Haas die een boom heeft omgezaagd.

Hard werken
Het is voor de acteurs die de poppen bespelen hard werken op het podium. Niet alleen zijn ze verantwoordelijk voor het neerzetten van minstens twee dierenkarakters, ook proberen ze hun mimiek gelijk te laten lopen aan die van de poppen. Voor hen is het spelen in deze voorstelling dan ook echt topsport, alleen jammer dat kinderen daar geen boodschap aan hebben. Voor hen gaat het verhaal te snel en worden er te veel moeilijke woorden gebruikt. Maar de fijne muzikale potpourri en de spetterende finale van de talentenjacht waarbij diverse bosbewoners een liedje zingen, laten je de verwarring en de flauwe verhaallijnen snel vergeten. Vooral de kijkbuiskindertjes van weleer zullen veel plezier beleven aan deze kleurige musical.