Inc. (Dansgroep Krisztina de Châtel)

Het begint al gelijk ongebruikelijk. Voor Sub van Nora Heilmann wordt het publiek gevraagd plaats te nemen achter de zwarte lijn op de vloer, die een rechthoek vormt. Van onschuldige toeschouwer maak je plotseling onderdeel uit van een muur die de dansers gevangen houdt. Een vrouw staat in het midden, en een man cirkelt om haar heen. De vrouw volgt hem in zijn bewegingen, die steeds versnellen en vertragen. Dit heeft een duizelingwekkend effect, en komt nogal obsessief over. Wat volgt is een verkenning van de ruimte en elkaar, in reeksen intense, soms bijna spastische bewegingen, en dat gewoon op gympen. Op het eind liggen man en vrouw vlak naast elkaar op de grond, als twee geliefden in bed. Een teder slot van wat beklemmend begon, en zich al die tijd bovendien in stilte afspeelde.

Pretentieus

Als tweede Invidia van Jens van Daele, uit zijn reeks over de zeven hoofdzonden. Een uitgesproken dramatische choreografie, met veel gebruik van verschillende verhalende elementen. Het thema – jaloezie en de emotionele afgrond die dat veroorzaakt – wordt er echter zo dubbeldik bovenop gelegd, dat de choreograaf zichzelf overschreeuwt. De Engelse en Duitse teksten komen nogal pretentieus over, de catfight-achtige dans tussen de twee vrouwen is clichématig, en de ondersteunende muziek voegt niets toe. Het integreren van spel met dans levert aardige momenten op, wanneer meerdere scènes zich tegelijkertijd afspelen. Dit geeft dynamiek aan een verder matig resultaat.

Soberheid

4 on behalf of a whole van Inari Salmivaara komt over als een poging om het moment in de ruimte zo letterlijk mogelijk te pakken te krijgen. De titel van het stuk lijkt bijvoorbeeld eenvoudigweg te slaan op de voorstelling als geheel. In drie scènes voeren drie dansers korte reeksen bewegingen uit, en becommentariëren deze steeds in de verleden tijd. Zo merkt één van hen al gauw op: I feel confused, but intrigued. Precies hetzelfde als wat de toeschouwer denkt. Op het eind dansen ze één voor één op een minimale housebeat, terwijl de teksten zo worden geprojecteerd, alsof ze op de achterwand worden getypt. Het speelvlak is dan als enige nog verlicht. Door de bijna abstracte soberheid van daarvoor is dit een hypnotiserende, bijna bevrijdende climax.

Natuurkracht

Het echte vuurwerk zit echter helemaal op het eind. Met Fragile heeft Massimo Molinari een nachtmerrie-achtig kunstwerk afgeleverd, dat alle noodzaak tot interpretatie ver achter zich laat. Hier zien we iets dat volledig voor zichzelf spreekt, omdat het een mysterie in ons allen raakt. Zes danseressen in rode jurken raken verstrikt in houten klapstoelen, in momenten van totale duisternis en begeleid door onheilspellende muziek. Hierin gevangen veranderen ze in monsterlijke, gedrogeerde insecten, verwilderd, bezeten, uiteindelijk zelfs knorrend als varkens. Onder angstaanjagende geluiden van het krakende en klapperende hout, stuiptrekken ze, op één danseres na die nog op de grond ligt, in een rij tegen de muur. Uit hun primitieve dierlijkheid vibreert een natuurkracht, maar dan wel een zeer verminkte. Laatste krachtsinspanningen zijn het, waar geen eind aan lijkt te komen. De zesde danseres kruipt al die tijd tergend langzaam naar de hoek rechts achterin. Als de onbeheersbare waanzin opnieuw bezit neemt van de gevangen vrouwen, slaat zij op de daar gereedstaande gong. Stilte, het licht gaat uit. De huiver – en de zuivere ontroering – blijven nog lang nazinderen.

De voorstelling Inc. is nog tot en met 28 mei 2006 te zien. Meer informatie over de speeldata vind je hier.