Dance Me Out, Please

Net als bij andere voorstellingen tijdens het Something Raw Festival, onlangs in de Brakke Grond en Frascati/De Nes (Amsterdam), stond in Dance me Out, Please van Gregor Lustek & Rosane Hribar grensoverschrijdende dans centraal. Volgens Nicole Beutler en Tom Rummens, programmeurs van het festival, werd daarbij vooral het grijze gebied tussen moderne dans en performance gezocht, met de nadruk op performance en spektakel (zonder effectbejag) en minder op dans.

Bij Dance Me Out, Please is inderdaad sprake van grensoverschrijding op alle fronten. Een Sloveens gezelschap dat in Nederland geprogrammeerd wordt en waarvan makers en dansers die allen van Sloveense afkomst zijn, dat is bijzonder. Dansers met grotendeels een andere achtergrond en scholing dan de traditionele moderne dansopleiding, eveneens. Ook is er fysieke dans die de standaard moderne dans- en bewegingstaal ver te boven gaat. En zo zijn er nog wat afwijkingen van de conventies van de gemiddelde moderne dansvoorstelling. Leidend thema in Dance Me Out, Please is het doorbreken en ter discussie stellen van het vaak stilzwijgend en onbewust veronderstelde standaard script van een dansvoorstelling, waarbij imperfecties zo veel mogelijk zijn uitgebannen.

Een wervelend begin

De voorstelling begint nog wervelend. Lustek en Hribar starten met een fenomenale choreografie waarin in enorm hoog tempo, met geweldige lichaamsbeheersing een combinatie van moderne dans, Tango, Latin dance, acrobatiek en vrij worstelen wordt gebracht. In een voortdurende wedijver om technische dominantie verkennen danser en danseres in een duet het totale speelvlak met zeer lichamelijk vloerwerk. Ze eindigen hun (wed)strijd om superioriteit met een bijzonder potje menselijk gewichtheffen.

De aanname dat deze choreografie de aftrap is van een opzwepende voorstelling met veel onbegrensde, technisch hoogwaardige dans blijkt daarna onjuist. De voorstelling neemt een heel andere wending. Tegen de normale kijkersverwachtingen in betreden vier dansers van veel mindere fysiek en gebrekkiger danskwaliteiten in trainingskleding het podium.

Puberaal vervolg met opflakkeringen

De voorstelling wordt vanaf nu beheerst door chaotisch heen en weer geloop, hysterisch geschreeuw, neurotisch met tics en loops zonder duidelijke pointe bewegende dansers, veel duwen en trekken en in allerlei talen gefluisterde en luid uitgesproken teksten zonder verhaal. ‘Hoogtepunten’ zijn een scene waarin een van de dansers met water wordt natgegooid en een groep dominerende vrouwen die zichzelf als popgroep toejuicht. Puberaal is het. Er zijn aardige opflakkeringen die de normale dansconventies wel pakkend ter discussie stellen. Bijvoorbeeld wanneer dansers na een fysieke ‘uitspatting’ op het podium blijven uithijgen, rust nemen en wat water drinken. Iets wat normaliter buiten beeld blijft. Of wanneer de danser van het eerste stuk in lager tempo de beginchoreografie nog eens herhaalt, samen met een ‘performster’ met flink uitgedijd postuur, die nog verrassend goed kan bewegen voor iemand zonder specifieke dansopleiding. Samen bewijzen ze dat je met een imperfect lichaam en minder dansvermogen toch een hele aardige choreografie kunt neerzetten. Ook het stukje waarin een groepje dansers in een hoek zit en van daaruit de andere dansers met mime en expressieve gebaren becommentarieert en beoordelt op uiterlijk en prestatie is aardig en tegendraads.

Maar het raakt en beklijft niet

Voor de rest blijft je weinig bij van deze schoolpleinachtige voorstelling, waarin overdrijven en zichzelf overschreeuwende dans worden verward met interessante, grenzenverleggende bewegings- en performancetaal. De enige werkelijk bijzondere gewaarwording die je ervaart is dat een voorstelling van een uur zonder muziek ook heel goed kan.