Contemplatie wordt zelfmoordterroristen funest

Opnieuw werd Ilja Leonard Pfeijffer door Annette Speelt uitgenodigd een toneeltekst te schrijven. Na De eeuw van mijn dochter is Malpensa het tweede stuk van zijn hand dat door de Haagse groep ten tonele wordt gebracht. De tekst kwam samen met de acteurs (Thijs Römer en Michel Sluysmans) en regisseur (Gerardjan Rijnders) tot stand.

Smegmasnollen

Wat de relatie tussen de twee mannen is, wordt niet direct duidelijk. Zijn het vrienden, collega´s, of toch onbekenden misschien? De conversatie die gepaard gaat met veel ongemakkelijke stiltes komt langzaam op gang. Thijs ontpopt zich al snel als een nare geilaard van de ergste soort. Stewardessen en andere personen van het vrouwelijk geslacht worden door hem steevast aangeduid als ‘snolliebollies’ of ‘smegmasnollen’. Römer verstaat dit kunstje goed en maakt de durfkapitalist binnen enkele minuten tot een onuitstaanbaar personage. Michel staat daar zowat lijnrecht tegenover. Hij hoort de seksistische praat van Thijs aan, maar lacht ondertussen als een boer met kiespijn. Langzaamaan blijkt dat er geen extremistische gedachten schuilen achter de zelfmoordaanslag die de twee hebben gepland. Niets anders dan pure verveling en het gevoel van ‘been there, done that, got the fucking T-shirt’ drijven de mannen tot deze daad. Twee succesvolle mannen in de bloei van hun leven die tot het uiterste gaan om de honger naar spanning en avontuur te stillen.

Kilte

De kilte en onpersoonlijkheid van het vliegveld zijn doorgetrokken in het decor. Op de achtergrond luchtkokers, rechts een doorzichtig scherm en aan de overkant een troosteloze koffieautomaat. Thijs en Michel bevinden zich vooral op een vindingrijke bank die is gevuld met glazen knikkers en een aantal verplaatsbare kuipzitjes. De onpersoonlijkheid zit hem niet alleen in het decor, ze is eigenlijk kenmerkend voor de hele voorstelling. Door het onsympathieke personage Thijs – die maar door blijft gaan over de talloze vrouwen die hij heeft gehad en zijn enorm succesvolle leven – ontstaat vrijwel direct een afstandelijke, onpersoonlijke sfeer. Er wordt op geen enkele manier een situatie gecreëerd waarin de toeschouwer sympathie kan opbrengen voor de personages. Rijnders probeert dit in het laatste deel te veranderen, maar daar is het dan te laat voor; om nu nog een beroep te doen op het inlevingsvermogen van het publiek is te veel gevraagd. Toch is Malpensa geen onaardig stuk. Römer en Sluysmans vormen een goed duo dat de tegengestelde karakters krachtig en vol overgave weet neer te zetten. Het rollenspel dat ze spelen wordt subtiel opgebouwd, maar uiteindelijk is het stuk toch te afstandelijk van opzet om het publiek echt aan te grijpen.