Pure flamenco

Een café in Andalusië, een paar mannen spelen een spelletje dobbel, ze lachen en drinken. Dan komt Andrés Marín het podium op en het rumoer verstilt. Marín kijkt geconcentreerd de zaal in en begint met dansen. Hij is gekleed in het zwart en danst met passie en trots, trots op de flamenco, de dans die een manier van leven is voor vele mensen in het zuiden van Spanje.

In het begin maakt Marín veel korte schakels van danspassen, waarna hij in lijnen over het podium loopt. De passen gaan snel en worden met grote nauwkeurigheid uitgevoerd. Door het decor simpel te houden vestigt Marín de aandacht op zijn uitstekende kwaliteiten als flamencodanser.Marín is lenig en met de grootse soepelheid gaat hij over het toneel. Hij wordt begeleid door twee zangers, een percussionist, een pianist en een gitarist. Ondanks dat het een dansvoorstelling is, speelt de muziek een minstens even belangrijke rol in El ultimo café. De traditionele volksliederen worden begeleid door projecties van beelden uit het oude Spanje.

Naarmate de voorstelling vordert wordt de spanning verder opgevoerd. Marín gaat de confrontatie aan met de zangers en er volgt een dialoog in zang en dans. Uiteindelijk verdwijnt de serieuze blik van Marín van zijn gezicht en kan het publiek zien hoe veel plezier hij beleeft aan het dansen. Door deze verandering in houding wordt het publiek merkbaar enthousiaster. Het geeft het einde van de show een extra dimensie en met een indrukwekkende slotscène laat Marín grote indruk achter.

El ultimo café is nog tot 15 maart in Nederland te zien.