Poëtische en muzikale bloedwraak

Een feest moest het worden, deze bruiloft, ware het niet dat het hier om een verstandshuwelijk gaat. De vrouw probeert haar eer en die van familie te redden. Als een oude liefde opduikt, laat die haar niet los. Wat volgt is wraak. Weg gezelligheid, weg vertrouwen, weg geloof in de liefde: het is een complete puinhoop. Hoe bitter kan een voorstelling worden? Het glaasje citroensap dat tijdens de bruiloft wordt uitgereikt aan het publiek geeft je alvast een voorproefje.

De vorm

De Spanjaard Federico Garcia Lorca schreef Bloedbruiloft in 1932. Zijn inspiratie hiervoor haalde hij uit een soortgelijk verhaal uit de krant. Daar heeft hij vervolgens weer een draai aan gegeven en daarna veel aandacht besteed aan de vorm: veel proza en poëzie, zang en dans, rauwe werkelijkheid en surrealistische beelden. Godzijdank heeft het ALBA Theaterhuis dat overeind gehouden, want deze elementen zijn de kracht van deze voorstelling.

Luisteren

De acteurs lijken zo van het Spaanse platteland afkomstig te zijn. Daarbij krijgen ze wel hulp van rondzoemende vliegen en aarde op grond, zodat het in het kille theater toch nog een beetje buiten lijkt. Wat dat betreft zal dit locatietheater straks op Oerol waarschijnlijk beter tot zijn recht komen. Toch zorgen de muziek die zij maken en de prachtige liederen die ze zingen ervoor dat je even vergeet waar je zit, erg geslaagd muziektheater dus. Maar ook de gesproken teksten zijn mooi om naar te luisteren, hoewel ze vaak hard over komen. Vooral de moeder (Heddy Lester) zegt rake en pijnlijke dingen over het leven en de dood. Getekend door het leven is zij. De andere spelers zien er jonger en onbezonnen uit, maar uiteindelijk zal iedereen deze bloedwraak met zich mee moeten slepen. De pijn en ongeloof is van ieders gezicht af te lezen.

Aan de oppervlakte

Toch is deze voorstelling het net niet helemaal. Er rammelt wat aan het verhaal bijvoorbeeld. Dat gaat vooral niet diep genoeg en je krijgt als kijker niet genoeg de kans de spelers goed te leren kennen. Ze blijven een beetje aan de oppervlakte, hebben zelfs geen namen. Hoe kun je dan geraakt worden door wat er gebeurt? Het lukt je een beetje door de uitingen van de acteurs, die niet allemaal ervaren zijn, maar toch het publiek weten te raken. Toch gaat het allemaal nog net wat te traag voor een redelijk korte voorstelling als deze.

Verlichting

Daarom een zucht van verlichting als je de zaal weer verlaat. Wat een bruiloft. De mooie liederen zitten nog in je hoofd, maar worden tegelijk verdrongen door het nare, bittere gevoel dat je aan deze ceremonie hebt overgehouden. De acteurs hebben goed hun best gedaan. Terwijl de lucht van de gestrooide aarde nog in je neus zit, haal je diep adem en loop je de frisse buitenlucht in.

Bloedbruiloft wordt nog tot en met 19 juni 2005 opgevoerd.