Fragiele kennismaking met hysterisch talent

Het is dertig minuten doodstil als Bas Zemering in Biology of Love een ode brengt aan zijn lichaam. Met drie spots licht de grote zwarte doos, in het midden van het speelvlak, bescheiden op. We zien iets wat lijkt op een vinger langzaam, heel langzaam, uit de doos tevoorschijn komen. Twijfel. Zou het? Nee. Met vloeiende bewegingen en dank aan het licht en zijn schaduwen duurt het even voordat je met zekerheid kan stellen dat het gewoon een hand is. Het is prachtig om te ervaren hoe Zemering erin slaagt de toeschouwer in een trance te brengen. Met ingehouden adem laat ik mij overtuigen van de schoonheid van het menselijk lichaam. Zemering ontroert door precies de juiste verhouding aan te bieden tussen de anonimiteit van een lichaam en zijn persoonlijke openbaring.

Springend naakt
Het speelvlak is donker tijdens de korte ombouw naar de solo van Khadija El Kharraz Alami. Haar naakte lichaam komt dan ook als een volkomen verrassing. De kracht van haar solo De Sterkte wordt gedragen door een springtouwsessie van twintig minuten. Naakt én functioneel. Het is fijn hoe de toeschouwer de tijd krijgt om de uitputting van een op en neer gaand lijf in zich op te nemen. Het duurt echter net te lang en origineel is het ook niet echt, zodat de opvolgende reeks aan tekst – zonder duidelijke richting – niet direct binnen komt. 

Dan sluit Floyd Koster af met een snoeiharde solo. In #Floyds be like zet hij alle stappen met beide benen op de grond. Verscholen in een witte ochtendjas vraagt hij fluisterend een man op de eerste rij hem te besprenkelen met roze zand. Vanaf de eerste minuut eet het publiek uit Kosters hand. Hij vertelt ons keer op keer uitverkoren te zijn voor roem en succes. In een glitterlegging en (te) strak shirt danst en springt hij door het publiek en zingt, uiteraard vals, een lied. Alles om spot te drijven met de hedendaagse YouTube-cultuur. Dit laatste wordt duidelijk door de video die op de gehele achterwand wordt geprojecteerd. Maar hoe cynischer Kosters toon is, hoe serieuzer de situatie wordt. Hij slaagt er goed in om de toeschouwer een confronterende spiegel toe te werpen. Het spiegelbeeld van een samenleving waarin het individu zich noodzakelijkerwijs overschreeuwt om een beetje aandacht.

ITs
Een week lang is Amsterdam in de ban van jong, pas afgestudeerd theater- en danstalent. Van 20 juni tot en met 27 juni bieden zij op zowel nationaal als internationaal niveau een presentatie van hun werk. Het festival vond voor het eerst plaats in 1990 als initiatief van de Theaterschool Amsterdam. Nu, 24 jaar later, is het een onafhankelijke organisatie en zijn er ongeveer 2500 studenten die door de jaren heen zijn afgestudeerd aan een theateracademie op ITs te vinden. Het festival is jaar op en jaar een feest, met jonge duivels die maar al te graag op de harten van Nederland en verder jagen.