Muziek / Album

Tegendraadse akoestische techno

recensie: Dawn of Midi - Dysnomia
Dawn of Midi - Dysnomia

Dawn of Midi heeft een geweldige ritmesectie. Dat moet ook wel, want deze band uit de Verenigde Staten ís eigenlijk gewoon een ritmesectie. Een trio (contrabas, drums en piano) dat minimal music maakt, om wat preciezer te zijn. Hoe dat klinkt? Denk aan een soort kale, rustige minimal techno, maar dan uitgevoerd met akoestische instrumenten. Het desolate resultaat is een ideale nachtplaat.

Het is dan ook goed nieuws dat een groter deel van de wereld kennis mag maken met deze muziek. Dysnomia kwam namelijk in 2013 al uit, maar kent dit jaar pas zijn wereldwijde release; door Erased Tapes, dat onder meer muziek van Nils Frahm en Ólafur Arnalds uitbracht. Het is de band gegund, maar de wereld net zo goed.

Niets dan ritme, groove en repetitie
Het is namelijk heerlijk verdrinken in de hypnotiserende grooves van dit album. Wie behoefte heeft aan melodie en afwisseling mag hier met een grote boog omheen lopen, want deze plaat draait zuiver om ritme, groove en repetitie. De muziek zit vol voortreffelijke subtiliteiten en subtiele opbouwen, terwijl je soepel en zonder pauze van het ene na het andere nummer gevoerd wordt. Hierdoor komt het gevoel dat je in een trip zit optimaal tot zijn recht: nooit wordt de vibe onderbroken of de spanning doorgesneden.

Niet dat je hier te maken hebt met gezapige easy listening. Integendeel: de muziek zit vol met tegendraadsheden. De vrijwel constant aanwezige polyritmiek geeft het geheel soms zelfs iets ongemakkelijks. Het is bijna vermoeiend als je echt wil volgen wat er precies gebeurt. Vrijwel nooit zitten alle drie de instrumenten comfortabel in één duidelijk ritme. Maar ondertussen leggen ze toch een groove neer waar je je door mee kan laten voeren – een prestatie van formaat. Om over de sterke duistere sfeer nog maar te zwijgen.

Zeer krachtig
Voor sommigen zal Dysnomia monotoon en saai aanvoelen, anderen worden er wellicht zenuwachtig van, maar voor wie zich overgeeft aan de dreigende kaalheid van de klanken, de dwingende ritmes en de duistere sfeer, biedt het drie kwartier aan zeer krachtige muziek. Ideaal voor een nachtelijke autorit of eenzame luistersessie in een slecht verlichte kamer.