Shakesperiaans staaltje machtspolitiek
Voor alle ruim vijftien miljoen Nederlanders die nog niet naar Netflix kijken: het derde seizoen van House of Cards is verkrijgbaar op een stel glimmende schijven. Gefundenes Fressen voor alle politieke sceptici, verplicht kijkvoer voor de hele gedoogcoalitie en andere vrienden van onze weglachpremier. Zo wordt u nou in het pak genaaid. En schaf dan meteen ook de twee eerdere seizoenen aan, die zijn nog net een tikkeltje beter.
Vergeet de knusse koekje-bij-de-thee-politiek van Borgen, vergeet de goedkope Nederlandse rip-off die Dominique van der Heyde en haar ega schreven en vergeet een halfzachte politieke dramady als De Fractie. House of Cards biedt het keiharde politieke handwerk: blote vuisten, geen regels en pas stoppen wanneer de tegenstander bloed pist. Gepist wordt er dit seizoen letterlijk. De Amerikaanse president pleegt een plasje op het graf van zijn vader. Familiebanden zijn ook al niets meer waard.
Liegen en bedriegen
In het eerste seizoen zagen we hoe Frank Underwood (Kevin Spacey) het vice-presidentschap door de neus werd geboord. Zijn wraak was zoet. Samen met zijn al even ambitieuze vrouw Claire (Robin Wright) loog, manipuleerde en bedroog hij zich alsnog een weg naar deze toppositie.
In het tweede seizoen reikte Frank naar het allerhoogste. Als de Amerikaanse president moet aftreden of iets overkomt, volgt de vice-president hem zonder tussentijdse verkiezingen op. Een regel die speciaal voor Underwood in de grondwet lijkt te zijn gezet.
In het derde seizoen is de allerhoogste positie inmiddels bereikt en draait het om de vraag of het Frank en Claire gaat lukken om aan de macht te blijven. Ondanks het feit dat niemand hem meer steunt, doet Frank toch een gooi naar een tweede termijn. Zijn wapen: een plan voor totale werkgelegenheid. Dat moet hem de steun van het volk geven.
Cynische volzinnen
House of Cards is een serie over macht in de beste traditie van Shakespeare. Spacey spuugt zijn cynische volzinnen met ijskoude blik in de camera. Wright is een meedogenloze Lady McBeth die moeiteloos vrienden en geliefden opoffert voor het eigen doel. Maar wanneer ze in het derde seizoen ineens zichzelf op moet offeren, dreigt een existentiële crisis. Wie is zij nou eigenlijk zonder Frank?
De kracht van House of Cards zit ‘m in de verbeelding van het politiek bedrijf als hyperrealistisch theater. In gestileerde totaalshots vuren de amorele personages hun snedige mitrailleurdialogen op elkaar af. De machinaties van het politieke bedrijf zorgen voor de spanning. Hoe zal het Underwood nu weer lukken om draaiend aan de knoppen van de macht zijn zin door te drijven.
Minder dramatisch
Dat had dit seizoen wel iets spannender gemogen. Macht vasthouden is dramatisch iets minder interessant dan de macht grijpen. Daar staan deze keer wel reuze vermakelijke onderhandelingen met een erg op Poetin lijkende Russische president tegenover. Zo veel humor zagen we nog niet eerder in House of Cards.
De relatie tussen Frank en Claire geeft de serie nog steeds zijn gravitas. Liefde bestaat niet, wel totale loyaliteit en opoffering. Totdat Claire ook een carrière wil en vindt dat zij aan de beurt is. Zo hadden ze het toch afgesproken? Na het zien van House of Cards lijken de Clintons zowaar een reuze beminnelijk echtpaar. Laat seizoen vier maar komen.
