Schoonheid zonder al te veel urgentie

Prefuse 73 begon als een avontuurlijke hiphopproducer, die ook goed lag in de elektronica-scene. Op zijn debuut wist hij grote namen als Aesop Rock en MF DOOM te strikken. Later kwamen ook Wu-Tang Clan-leden en EL-P graag op zijn albums buurten. Maar anno 2015 is de hiphop wel zo goed als verdwenen uit Prefuse 73’s producties, en domineert elektronica.

Synth-fonteinen

Het begint allemaal zo goed: tweede nummer ‘Applauded Assumptions’ is al vrij imposant. Langzaam verandert het nummer van kleur en vorm, alsof je al een kwartier naar losse nummers aan het luisteren bent die in elkaar over gaan. Pastorale synthesizers domineren het geluidsbeeld, en af en toe mag er iemand zingen. In ‘Quiet One’ wordt bovendien voorzichtig geflirt met folk. Soms komen de noten als een beekje op je af, soms als een fontein. Daar ligt bovendien een fundament van interessante, verknipte beats onder. De ingrediënten voor een even esthetisch fraai als kwalitatief overtuigend album zijn aanwezig, maar Rivington Não Rio is uiteindelijk minder dan de som der delen.

Prefuse 73 gaat voor schoonheid, bereikt die schoonheid geregeld, maar mist tegelijkertijd vaak ook werkelijke urgentie. Hij haalt een paar echt prachtige trucjes uit, bijvoorbeeld door piano- en gitaarloopjes achterstevoren af te spelen, en de synths zijn heerlijk dromerig. Maar het geheel is maar een beetje verstild en mooi aan het zijn, en dat wordt een beetje saai. Naarmate het album vordert, blijft de muziek een warm synthbad dat aanvankelijk erg fijn is, maar je uiteindelijk een beetje langzaam — om niet te zeggen slaperig — maakt.

Busdriver

Ergens op de helft van het album komt excentrieke hiphopheld Busdriver langs, die samen met Milo ‘140 Jabs’ naar zich toetrekt. Maar dat heerlijke nummer wordt op de tracklist aangemerkt als een interlude, een intermezzo dus, en duurt een krappe tweeënhalve minuut. Zo’n ‘verstoring’ wijst erop dat Rivington Não Rio uiteindelijk aan de brave kant is. Na Busdrivers waanzin gaat Prefuse 73 namelijk gewoon weer verder met zijn melancholische synthesizermuziek, alsof er niets gebeurd is.

Rivington Não Rio roept uiteindelijk ambivalente gevoelens op. Als muziek voor laat op de avond is het een best overtuigende, bij vlagen echt heel mooie plaat. Draai je het album overdag, dan verslapt de aandacht na een tijdje. Het knispert, frutselt en pruttelt mooi, maar soms is dat gewoon net niet genoeg. De volgende keer toch weer Aesop Rock en de Wu-Tang Clan opbellen?