Scapino viert feest. En hoe!
Het Scapino Ballet bestaat zeventig jaar en dat moet natuurlijk worden gevierd. Aan TING! moet de Scapinofan aanvankelijk een beetje wennen. Er wordt in het begin niet zo veel gedanst, er zijn acrobaten, er wordt gejongleerd. Uiteindelijk echter blijkt de jubileumvoorstelling weliswaar enigszins vervreemdend te zijn, maar ook spectaculair en ontroerend.
De Ferro Dome heeft dit jaar al eerder dans binnen haar muren gezien met Courage door Connie Janssen Danst. Scapino laat zich niet overdonderen door de immense ruimte en heeft alles zeer groots opgezet, al hebben ze vermoedelijk goed gebruik kunnen maken van het voorwerk van Conny Janssen Danst. Er loopt veel personeel met bolhoedjes (hèt symbool van de voorstelling), er is veel beveiliging, er zijn meer toiletten en er is vooral meer ruimte voor publiek. In totaal kunnen er twaalfhonderdvijftig toeschouwers plaatsnemen op de drie tribunes rondom de piste. TING! is de grootste productie die Scapino ooit heeft gemaakt. De muziek wordt live verzorgd door Nits, die hoog boven de dansvloer uittronen.
Decadent
Het begin is uitermate spannend. Op hoge witte doeken die de dansvloer aan het zicht onttrekken zien we de schaduwen van de dansers. We horen de drummer van Nits steeds dezelfde zachte roffel slaan, later komen daar de gitaren bij. Als de doeken uiteindelijk vallen en de muziek voluit klinkt, zien we in het halfdonker een op het eerste gezicht decadente scène. Iedereen is in het zwart gekleed, veel glans en glitter met gothic make-up op de gezichten. In het midden zien we de gespierde naakte rug van een man in een wijde glanzende rode rok. Hij is de enige die niet in het zwart is en zal gedurende de hele avond een eenling blijven.
Het hele stuk voor de pauze geeft een ongemakkelijk gevoel. Er wordt veel geposeerd, geparadeerd en gejongleerd met ballen en bolhoeden, maar er wordt nauwelijks gedanst. De weinige dans die er is, is onrustig en bijna angstaanjagend. We zien zeer indrukwekkende acrobatische stunts, uitgevoerd door vierdejaars studenten van Codarts, waar je ook niet kalmer van wordt, integendeel. Acrobatiek is spectaculair en gevaarlijk, maar ook vrij statisch. Er is geen ruimte voor kwetsbaarheid en emotie zoals dat bij dans wel het geval is. En dans is uitermate zwaar, maar ziet er, althans bij Scapino, licht en gemakkelijk uit. Bij acrobatiek zie je het harde werken, de inspanning.
Geestig en warm
Na de pauze echter blijkt dat acrobatiek wel degelijk speels en luchtig kan zijn, als een van de acrobaten steeds weer een hoge paal beklimt en er vanaf zeilt. Als dan ook nog Scapinodansers met snel gezwier en gedraai het beeld komen vervolmaken, word je als toeschouwer erg gelukkig.
De onderhuidse spanning van voor de pauze treedt minder op de voorgrond. Er wordt fraai en met humor en liefde gedanst. De hoofdrollen zijn vanavond voor oudgedienden Bonnie Doets, Mischa van Leeuwen en Bryndis Brynjolfsdottir, maar in het oog springend zijn ook de grappige en expressieve Jozefien Debaillie en durfal Reid Cuming die, in navolging van de acrobaten, danst terwijl hij hoog in de lucht aan een touw hangt.
Het eindbeeld is niet alleen spectaculair, maar ook geestig en warm en als we de Ferro Dome achter ons laten en onze gastheer niet alleen heeft gezorgd voor verwarmende vuurtjes, maar ook voor beveiliging die ons de verkeersweg over loodst kunnen we met recht zeggen: dit was een geweldig feest!
