Patchwork indie sound

De verbinding tussen de drie albums is ongetwijfeld de hoge kwaliteit naast de toegankelijkheid van de muziek. De drie albums ademen een grote mate van vakmanschap uit, hunkerend om door een groter publiek omarmd te worden. Het gevaar van zo’n stap is dat de commercie zou kunnen toeslaan, wat creatieve ontwikkeling zou kunnen remmen.

Jake Xerxes Fussell

Het album Good and Green Again van Jake Xerxes Fussell voelt al bij eerste beluistering als thuiskomen bij een goede bekende. Het openingsnummer ‘Love Farewell’ grijpt de luisteraar direct bij de schouder om je mee te voeren in deze belevenis. Hoe dat komt, is gedurende het beluisteren van dit fraaie album eenvoudig te duiden. De vergelijkingen met één artiest is niet te maken. Wel horen we referenties aan Townes van Zandt, Bill Callahan, een vleugje John Hiatt en Xavier Rudd. Niet de minste namen als je dat zo leest.

In het laatste nummer ‘Washington’ kunnen we door de toevoeging van blazers niet om een vergelijking heen met het album Pet Sounds van The Beach Boys / Brian Wilson. Een wonderlijke, maar heerlijke cocktail weet Fussell ons voor te schotelen. Dat muzikale brein van uw recensent maakt overuren met al die referenties. Heeft Fussell dan geen eigen geluid? Jawel, met al die referenties weet deze singer-songwriter op zijn vierde album juist heel erg dichtbij zichzelf te blijven met werkelijk prachtige liedjes. Zijn stem doet dan wel aan velen denken, maar heeft juist daarom zijn eigenheid. Muzikaal straalt het album een enorme rust en schoonheid uit die je vaak doet verlangen om deze cd op te zetten.

Het is overigens het eerste album van Fussell geheel gevuld met eigen composities. Dat belooft nog wat voor de toekomst. Het is waarschijnlijk een album dat we aan het einde van het jaar zullen herinneren bij het opstellen van een lijstje met de beste albums van 2022.

Lady Wray

Feitelijk leek dit album van Lady Wray veel eerder te verschijnen. De song ‘Piece of Me’ verscheen als single al in 2019. Nu is er pas het volledige album met dezelfde titel. De volledige naam van deze zangeres is Nicole Monique Wray. Ze nam de tijd om haar album af te maken. Het moederschap stond tussen die eerste single en het verschijnen van Piece of Me. Het album leunt sterk op de soul traditie, maar heeft toch genoeg van jazz en een dreigende hang naar hip hop zodat je bij het luisteren van het openingsnummer ‘I Do’ alle kanten op wordt geslingerd.

Het is te makkelijk om het album de R&B hoek in te duwen. Het album beweegt meer richting de echte soul waar ook Amy Winehouse te vinden was. De productie voelt lekker droog en is daarmee meer retro dan mening R&B act. Voor een vergelijking met Aretha Franklin komt Lady Wray wat bezieling te kort in haar zang, maar de sfeer in bijvoorbeeld ‘Come On In’ kan hier wel gesitueerd worden. Het album voelt als een groeibriljantje dat rondjes moet maken in cd-speler.

Imarhan

De Algerijnse woestijnrock van Imarhan straalt met dit derde album een compleet nieuwe dimensie van rust uit. De band nam Aboogi op in de eigen studio die ze bouwden gedurende coronapandemie. De uitwerking van het virus in de wereld en creëren van een eigen plek heeft op de band veel invloed gehad. De akoestische benadering van de muzikale roots heeft gezorgd voor een bijzonder album dat de warmte en kalmte uitademt van de woestijn.

De band heeft samen met de voorman van Tinariwen, Abdallah Ag Alhousseyni, een fijn woestijnblues ofwel ‘Assouf’ album gemaakt. Woestijnblues is een wat lome blues met vooral wat invloeden van Afrikaanse muziek toegevoegd. De gastbijdrage van Mohamed At Itlale (AKA Japonais) en het gezang in ‘Taghadart’ van de Soedanese zangeres Sulafa Elyas stuwen de kwaliteit alleen maar op. Het laatstgenoemde nummer is misschien wel de parel van het album. Met dit laatste willen we de rest van de composities zeker niet tekortdoen.

Aboogi is een album dat je al in de uitloper van de winter doet verlangen naar een warme hete zomer waar de loomheid van de woestijn je tempo doet laten zakken. Toch nodigt Imarhan met haar muziek je uit om actief te luisteren, te beleven en de elf composities te doorgronden. Zelfs als je de taal niet machtig bent is het muziek vol zeggingskracht dankzij de rustige en doordringende sfeer die wordt geschapen en het ritme dat meermaals de stuwende kracht is.