Zion Train
Wanneer je naar de radio luistert komt er nauwelijks reggaemuziek voorbij, laat staan dub/roots-muziek, een Jamaicaanse stijl van dub met veel echo’s (reverb), nadruk op bas en percussie en veel special effects. Gelukkig ben ik in bezit van een aantal cd’s met deze vrolijke groovy dansmuziek. Maar live komt deze muziek pas echt tot zijn recht: dan pas kunnen die vibrerende basloopjes je hele lichaam grondig masseren terwijl echo’s van stemmen en spacy geluiden om je heen suizen. Vrijdag 15 november 2002 vond in Vera Groningen een waarlijk dampend optreden plaats van een band die nog steeds de crème de la crème biedt op het gebied van de moderne dub/roots: Zion Train.
~
De in 1990 opgerichte Noord-Londense band Zion Train is een multicultureel roots/dubcollectief rond DJ/bassist/producer Neil Perch. DJ Perch wordt in de normale line-up vergezeld door Colin Cod op de melodica (een soort Intertoys-fluit met keyboardtoetsen), zangeres en percussioniste Molara en een koperblazerssectie (trombone en trompet). Zion Train volgt niet alleen oudgedienden van het genre als Jah Shaka en Lee Perry na, maar heeft bovendien een eigen herkenbare sound heeft ontwikkeld. Gekoppeld aan een klasse live-reputatie is Zion Train een begrip geworden in met name het West-Europese clubcircuit, maar ze hebben ook op onder meer Lowlands gestaan. De band is de laatste jaren steeds meer kruisbestuivingen aangegaan met allerlei verschillende stijlen (disco, house, ambient, rave, techno, drum’n bass etc.) zonder hun eigen geluid te verliezen.
Memories…
Het was voor mij het vierde optreden dat ik van de band mocht aanschouwen. Ik haal me hun vorige concerten voor de geest. Ik herinner me nog een backstage bezoek na hun optreden in Vera: passief meeblowend had ik het toentertijd met DJ Perch over elektronische muziek en dergelijke terwijl ze hun namen aangevuld met termen als “Peace”, “Respect”, “Love” op hun concertposter krabbelden.
Mooie herinneringen.
Veranderingen
~
Gekke bekken
Elke twijfel die ik nog had vanwege deze veranderingen in de line-up wordt meteen netjes weggevaagd door Zion Train’s solide geluidsmuur die DJ Perch doet verrijzen. Het begin van het optreden is nogal oldschool, de nummers zijn nog wat trager en lijken meer op het oude werk van de roots/dub-meesters.. et publiek is enthousiast en eigenlijk al snel op de hand van MC Johno. Zeker wanneer het tempo omhoog gaat. Het publiek wil duidelijk lekker dansen. Energiek loopt Johno af en toe gekke bekken trekkend over het podium, onderwijl de trillende reggae-basloopjes en karakteristieke rondzingende bliepgeluidjes van DJ Perch plus de repeterende opgewekte fluitgeluidjes uit de plastic melodica van Colin Cod het publiek nevelige en extatische ervaringen doet beleven op virtuele zorgeloze met acid overspoelde danseilandjes. Zo te ruiken hebben sommigen daar hasj en wiet bij nodig. Johno zelf wordt naarmate het concert vordert steeds meliger, af en toe zuigend aan een stickie.
Groningen rules!
De gitarist staat een beetje onrustig af en toe wat inspiratieloos te pingelen en valt ook nauwelijks boven de rest uit te horen. Ik heb wat solo’s gehoord, maar deze voegen helaas te weinig toe. De blazerssectie en zangeres Molara miste ik wel een beetje, maar Zion Train stoomt ook probleemloos verder zonder hen. Gelukkig is MC Johno wél een uitstekende aanvulling: hij bespeelt met gemak het stuiterende publiek en laat de zaal dampen en glimlachen tegelijk. Johno is zelf ook in zijn nopjes over het Groninger publiek: hij hemelt het Groninger publiek de lucht in en praat zijn thuispubliek in Manchester de grond in.
Progressie
Uiteindelijk is het DJ Perch die meer naar voren komt en blijkt ook meer de muzikale progressie die de band heeft doorgemaakt: ook de meer experimentele techno vloeit nu samen met de Zion Train-sound. Johno en Colin Cod staan te springen op het podium zonder verder muzikaal te hoeven bijdragen. Met name bij een snel techno-achtig nummer als War ina Babylon, dat als een van de uitsmijters gedraaid wordt, komen de spreekwoordelijke voetjes van de vloer.
Twee korte pauzes en twee uur later staat het publiek nog lichtjes stuiterend na te genieten van het oorverdovende sonische bombardement waarmee de set werd afgesloten en neemt Steely de fakkel weer over van Zion Train. Een dampend optreden: bewijs dat Zion Train nog steeds een enerverende en enthousiaste live-band is.
