Yuri Honing Wired Paradise

Het nieuwe album is opgenomen tijdens de wereldtournee in 2009, die voerde langs onder meer India, Suriname en diverse Europese steden. Vorig jaar ook bracht de saxofonist Phase Five uit, waarop gelauwerde popzangeressen de vocalen voor hun rekening namen en producer FLORiS op ingenieuze wijze de muziek bewerkte. De plaat genereerde veel publiciteit en werd goed ontvangen. Popinvloeden zijn kenmerkend voor Honings werkwijze.

White Tiger opent met applaus, zoals je kunt verwachten bij een livealbum. Minder gebruikelijk is dat vervolgens het eerste nummer een ballad is. Die klimt evenwel naar zo’n intensiteit, dat je al snel de plaat wordt ingezogen. Het vervolg ‘Isobel’ is weer een rustige track, maar nu een van de kabbelende soort. Het stuk kent echter onvoorzien enige hevigheid, die gevolgd wordt door verdere verstilling, waarna het als een nachtkaars uitgaat. Honing speelt hier wel erg fraai, met zijn zingende, donkere tonen op tenorsax. Hij is überhaupt een prachtige saxofonist, niet alleen qua toon, ook de souplesse en vloeiendheid in zijn spel zijn subliem.

Eigen stempel

Wired Paradise brengt een mooi stemmige uitvoering van Bowie’s ‘Space Oddity’, met respect voor het origineel, maar doet de oorspronkelijke versie niet vergeten. Sterker nog, je hoort Bowie, terwijl je naar Honing zit te luisteren. Dat ligt niet zozeer aan deze uitvoering, maar meer aan de bekendheid van het lied. De verrassing is groot als ‘Space Oddity’ uitmondt in een stevige, zielvolle improvisatie, waarmee de saxofonist de song alsnog volledig naar zich toetrekt.

Bij ‘Rollo Thomasi’ zakt de cd vroegtijdig in, het is als de meeste tracks op de cd een compositie van Honing zelf, en wederom langzaam, het lijkt eentonig te worden. De muzikaliteit is niettemin in orde, met puntige solo’s en hecht spel. Op ‘Meet Your Demons’ laat de band dan toch zijn woeste kant zien, in de gedaante van verduiveld heftige punkrock, die in alle onstuimigheid losbarst. Even onverwacht als die opkomt, is het ook weer gedaan, als een korte storm van twee minuten. Het ligt er wel erg dik bovenop dat dit spektakel nodig was om de luisteraar even alert te maken.

Veelzijdigheid

White Tiger kent weliswaar ogenblikken van verslapping, maar kan over het geheel genomen toch boeien omdat de muziek herhaaldelijk kracht en felheid toont, die op de juiste momenten opduiken in de kalme stukken. De nummers bezitten wel degelijk ontwikkeling en lusteloosheid slaat nooit toe. Toch zou meer levendigheid en afwisseling het album beslist goed gedaan hebben. Nu blijft de voorkeur voor een tijdstip om deze klanken te draaien tot de late avonduurtjes beperkt, met ‘Meet Your Demons’ overigens als spelbreker. Honing kan live veel meer kanten tonen dan wat hij hier laat horen. Zou er nog voldoende opnamemateriaal over zijn?