Weezer

Een bandfoto met één basiskleur. Blauw, groen en dan nu, na een aantal hoezen met andersoortige thema’s, ook rood. Dus wordt de plaat door iedereen The Red Album genoemd. Rood, de kleur van de liefde, van het vuur, van de passie. Speelt Weezer na de minder gelukte werken Maladroit (2002) en Make Believe (2005) dan weer met vuur, met liefde en met passie?

Nou neen. In eerste instantie, tijdens opener Troublemaker, prefereer ik liever de ijskoude blauwe of zelfs die mintgroene variant. Het is wel een aardig nummer, maar de liedjes op ‘blauw’ en ‘groen’ zijn van hogere kwaliteit. En de impact die het zeeblauwe debuut ooit had, die zal Weezer nu zeker niet meer kunnen bewerkstelligen. Daarvoor lijkt deze compositie te veel op al die andere. U begrijpt, The Red Album dreigt zo’n typisch drie-van-de-vijf-sterren-album te worden. Maar dan wordt het tweede nummer ingezet. Dat mag nu al met recht het magnum opus van de collegerock genoemd worden. De Bohemian Rhapsody van zanger, gitarist, componist Rivers Cuomo. Alles waar Weezer tekstueel voor staat, muzikaal voor gaat, zit hier in, 5 minuten en 52 seconden lang. En dat moet hieronder dan even stap voor stap doorgenomen worden.

The Greatest Man That Ever Lived (Variations on a Shaker Hymn)

Komt ie. 0.01 Minuten. Een klaterend applaus. Of we in een grote concertzaal zitten. Na 10 seconden klinkt een pianoriedel. Een zacht, zoetgevooisd Weezerbeginnetje. Heerlijk. Op exact 33 seconden wordt dat echter ruw verstoord door een sirene. 0.35 Minuten: een rauwe, rockende raptekst volgt, aangevuld met hamerende drums. 1.01 Minuten? Zware, dichtslibbende gitaarakkoorden volgen datzelfde ritme, om 24 seconden daarna al weer volledig de andere kant op te schieten. Dan namelijk gaat het nummer breekbaar verder, begeleid door enkel akoestische gitaar en mooie fragiele, typische Cuomozang. Hij wil de muur afbreken, zo zingt hij intiem. Maar dat duurt nog even, want op 1.51 minuten is de band een koor onder een fanfaredrum. 2.17 Minuten, intiem pianospel met falsetzang, “Oooh baby, oooh baby“, kreunt Cuomo. 2.43 Minuten. Een versnelling. De drums dicteren een uptempo ritme. Zó kenmerkend Weezer. 3.09 Minuten, wederom een tempowisseling. Als was Weezer een galopperend paard gaat het verder. Koortjes klinken: “Whoo who! Whoo, who!” 3.33 Minuten: Cuomo zingt de titel weer eens, de band speelt het nummer in ritme nummero zoveel. 4.06 Minuten. Het gaat verder met basnoten en opzegzang en nog geen 30 seconden later vallen de instrumenten geheel weg en is Weezer a capella aan de gang. Net na het sein van 5 minuten zwellen dikke gitaarmuren aan. Na nog eens 10 seconden barst de Buddy Hollyrock los. Op 5.27 minuten giert de band volledig uit de bocht en 9 seconden daarna wordt een hilarisch eind ingezet dat volkomen over the top is. 5.46 Minuten, een afsluitende krijs en gegalm. En dan is de trip vol met muzikaal vuur, muzikale liefde en passie ineens voorbij. Verbazing, ontzag, ongeloof resteert.

Waar je op het eerste gehoor denkt dat dit vast weer een verzameling van goede collegerock zal zijn, daar maakt vooral dat tweede nummer het verschil. Het zorgt in z’n eentje voor de meerwaarde van The Red Album. Dus als Weezer als pastiche van Red Hot Chili Peppers klinkt in Everybody Get Dangerous, dan word je daar als luisteraar niet echt blij van. Wanneer bassist Scott Shriner Cold Dark World vertolkt dan klinkt dat best saai, als gitarist Brian Bell zijn minuutjes pakt in Thought I Knew dan blijkt dat Weezer ook daar niet onverdeeld beter van wordt. Als ze hun zelf uitgevonden welbekende collegerock blijven spelen zoals in Troublemaker, single Pork and Beans (check die clip, briljant!) of Dreamin’, dan mogen er nog vele albums met allerhande kleuren van de regenboog volgen. Maar als Weezer ons intelligente composities als The Greatest Man That Ever Lived voorschotelt, dan is hun album ineens erg geslaagd en kan de liefhebber en luisteraar niets anders dan deze band tot in den eeuwigheid roemen.