Muziek / Album

De prairie in mineur

recensie: Timesbold - Eye Eye

.

Timesbold is, voor degene die het nog niet weet, Americana uit Brooklyn. Dat klinkt niet echt logisch: als je Americana zegt, denk je immers aan uitgestrekte velden, lange zandwegen en de rust van het land. In de muziek van Timesbold komt de drukte van New York nergens naar voren, maar toch resideren deze muzikale cowboys in de hoofdstad van de wereld. Nergens hoor je de vermeende champagne uit de New Yorkse lucht terug in de muziek van Timesbold. Ook niet op hun tweede plaat. Nee, op Eye Eye zijn het weer de snik en de traan van Jason Merritt die de boventoon voeren.

Stokpaardjes

Eye Eye begint sterk, net zoals zijn titelloze voorganger. Opener Bone Song snoert meteen elke criticus de mond. Het nummer is zo adembenemend opgebouwd dat je niet kunt gaan mekkeren over originaliteit, vernieuwing of andere stokpaardjes van de muziekpers. Het is ook niet van toepassing op het werk van Timesbold. Want na de EP-tjes, de plaat Timesbold en het solowerk van Merritt weet de band nog steeds te overtuigen met een breed scala aan instrumenten en verrassende wendingen in de spannende composities, waarvan Bone Song een uitermate goed voorbeeld is.

Tranen en hartzeer

Maar er staan meer nummers op Eye Eye. Het voor Timesbold enigszins up-tempo-nummer Call to Arms, het nummer Wings on a Girl of het desolate All Blues zijn uitermate geschikt om van te genieten. Dit komt mede door de overtuigende manier van zingen. Whip, ofwel Jason Merritt, zuigt de tranen uit je ogen en laat je zijn hartzeer voelen. Toch is deze tweede van Timesbold ietwat toegankelijker dan zijn voorganger. Het album besteedt meer aandacht aan het probleem dat de luisteraar zijn aandacht kan verliezen. De muziek, teksten en de sfeer van het album zijn zo, dat elke luisterbeurt de moeite waard blijft.

Een beetje herfst in de lente

Timesbold maakt op Eye Eye opnieuw, met de eenvoudigste akkoordwisselingen, klassieke countryinstrumenten en dezelfde snik als de vorige van Timesbold, de mooiste americana, country harvest of bluegrass die je je maar kunt voorstellen en zaagt daarmee aan de poten van de troon van Will Oldham. De connectie met Godspeed kan alleen in schoonheid worden gevonden. Verder is het jammer dat het lente is en de zomer op de deur klopt, want daardoor is er nauwelijks ruimte voor triestigheid. Maar dat is dan ook het enige.