Zwoel en creepy tegelijk

Hot Dreams jaagt de luisteraar iets minder de stuipen op het lijf dan voorganger Creep on Creepin’, maar Timber Timbre grossiert op dit album opnieuw in onbestemde, sinistere geluiden met rare orgeltjes, zware pianoklanken, en klokgelui. Veel nummers beginnen vrij onschuldig en conventioneel, maar vaak ontspint zich gaandeweg wederom een fijne soundtrack voor een enge film. Zo vangt openingstrack ‘Beat the Runs Slowly’ kalm aan, maar ontaardt het in een creepy slot met veel tromgeroffel.

Donkere romantiek

Dat Timber Timbre het ook zonder fratsen af kan, bewijst de band in het soulvolle en zwoele titelnummer, dat neigt naar de Tindersticks, ook al door het omfloerste timbre van Taylor Kirk. De sax aan het eind zorgt voor een lekkere climax. Ook het slepende ‘Bring Me Simple Men’ doet denken aan de donkere romantiek van de Tindersticks, evenals het bijzonder fraaie ‘This Low Commotion’, met de dreinende piano die ook op Creep on Creepin’ veelvuldig te horen was.

Filmisch

‘Run From Me’ zou, vanwege het croonende stemgeluid van Kirk, een ballad van Elvis Presley kunnen zijn, maar dan tot het euforische slot met koorzang en aanzwellende drums. Het instrumentale ‘The Three Sisters’ kent een akkoordensequentie van The Cure ten tijde van Seventeen Seconds, ontspoort halverwege ook weer enigszins, en eindigt met een melancholische sax.

Zo is de band niet voor een gat te vangen, en dat valt te prijzen. Dat zanger Taylor Kirk ook regisseur is, hoor je aan het filmische karakter van veel liedjes, met regelmatig Ennio Morricone als referentiekader. Al met al is Hot Dreams wat onevenwichtig, maar Timber Timbre blijft een interessante band.