The Whitest Boy Alive – Dreams

Unknown Pleasures vormde cru gezegd de soundtrack voor de zelfmoord van Curtis, een jaar later. De nummers op Dreams daarentegen dragen stuk voor stuk een onvermoede sprankeling in zich. Degene die bekend is met het intrigerende cv van de Noor Øye zal dat niet verbazen. In 2001 bracht hij samen met Erik Glambek Bøe als het folkduo Kings of Convenience het album Quiet is the New Loud uit. De hierop perfect uitgevoerde akoestische popliedjes bezaten een hartveroverend luchtige, ietwat weemoedige kwaliteit. Met zijn kalme, bedeesde stem zong Øye twee jaar later op zijn elektronische soloplaat Unrest opnieuw die heerlijke melodieën, die tussen opgetogen en beteuterd in lijken te hangen. Al maakt hij folk, ambient of new wave – die karakteristiek bindt het allemaal als vanzelfsprekend samen.

Berlijn

Het inmiddels in Berlijn gevestigde The Whitest Boy Alive is gestart als een hip elektronisch project. Die aanvankelijke bedoeling is terug te horen in de straffe, knallende slag op de snare van drummer Sebastian Maschat. Bij New Order – het Joy Division van na de dood van Ian Curtis – ging precies deze klap na verloop van tijd over in een strakke, knallende elektronische beat, waarmee de band uiteindelijk faam zou verwerven.

The Whitest Boy Alive is nu een uiterst sympathiek buitenbeentje in de huidige new wave-revival geworden. Geen enkele groep uit die lichting heeft eerder het lef gehad productioneel zo ingetogen, zo ruimtelijk en zo gedoseerd te klinken. Waar bij anderen het bandgeluid steevast is dichtgemetseld, hoor je Erlend Øye tussen de bedrijven door aan de knoppen van zijn gitaar draaien.

Hij kan zich die spaarzame instrumentatie en productie veroorloven, want Dreams bestaat uit mooie, erg mooie liedjes. Opener Burning is een verbazingwekkend tijdloos popliedje, waarvan de genialiteit hem in de volstrekte eenvoud zit. De rest van het album heeft een draaibeurt of twee langer nodig om tot leven te komen, maar dat tekent tegelijk de houdbaarheid van de nummers. En, zonder oneerbiedig te willen zijn, wat was er gebeurd als Ian Curtis wat vaker een ontroerend goedmoedig liedje als Don’t Give Up had gehoord?