Schijn bedriegt

Want Juicebox (trouwens de eerste single) bestaat niet uit een gewone, traditionele Strokes-akkoordenreeks, maar uit knerpende bassalvo’s en staccato aangeslagen gitaarriff-reeksen. Tja, ’t is wennen wanneer The Strokes dergelijke muziek laten horen. Muse dóet niets anders, maar deze New Yorkse muiters? Die gasten die met debuut Is This It, de eendimensionale rock weer pal naast de simpele roll plaatsten? Die iele mannen in hun strakke leren jackjes, met hun smalle jeans en hun afgetrapte All Stars? Goed, no more recht-toe-recht-aan dus. En voorlopig genoeg voorbarige conclusies getrokken over een eventueel gemakkelijke ‘derde’. Eerst maar eens goed luisteren. Want dat is écht nodig. The Strokes slaan met First Impressions of Earth overduidelijk een andere muzikale weg in.

Rafelige spijkerbroekrock wordt modieus combinerende laagjeskleding

Sowieso is er productioneel aardig wat veranderd vergeleken met het eerdergenoemde debuut en opvolger Room on Fire. De eendimensionale rafelige spijkerbroekrock is verworden tot modieus combinerende laagjeskleding, tot breder uitgemeten instrumentale partijen, feitelijk tot meer diversiteit. Producer David Kahne (Paul McCartney, The Bangles) heeft aanzienlijk met z’n vingers door de Strokes-pap geroerd. Zelfs de bandleden geven in interviews aan dat het ‘geen gemakkelijke bevalling’ was. Maar goed, als er maar een gezonde baby uitkomt, toch? Even een voorzichtige analyse? Gelaagdheid voert de boventoon op dit album. En als je dat leuk (lees: ik hou van een band die vernieuwend is) vindt, dan is dat smullen geblazen.

Instrumenten wat nader specificeren? Allereerst de gitaarpartijen van Nick Valesi. Ze zijn meer uitgedacht (Vision of Division!) en opeengestapeld. En da’s alvast een eerste complimentje waard, het maakt de composities ruimtelijk en spannend. Ook drumpartijen (Red Light) van Fabrizio Moretti lijken diverser dan tevoren. Weg standaardritmes, welkom diepgang en trommeluitdaging.

Dan songwriter en zanger Julian Casablancas. Meer dan ooit klinkt hij als bronstige variant van Iggy Pop. En daarbij zijn z’n zanglijnen gelukkig een stuk minder zeurderig en zeikerig geworden. Maar die teksten? Donker, bijna zwartgallig. De man heeft het moeilijk, that’s for sure.

Een greep uit de nieuwe collectie

Nog even snel een aantal andere opzienbare songs af gaan? Razorblade. Eerste indruk? Een lekker los nummer met een refrein dat (onbedoeld?) verwijst naar Barry Manilows’ Mandy. Barry fuckin’ Manilow? Het nummer zorgt in ieder geval voor een verrassende meezingbaarheid (en trouwens, Mandy is natuurlijk ook geen slecht nummer). Ask me anything. Een zeer fraaie ballade, je mag bijna wel zeggen de allereerste van The Strokes. En 15 Minutes? Op het eerste gezicht lijkt het dronkenmansgebral. Casablancas als volgegoten Ierse karaoke-artiest? Nee, na talloze keren draaien, blijkt ook dat dit nummer met bevlogenheid gebracht.

’t Enige juiste devies: er zijn veel luisterbeurten nodig om First Impressions of Earth echt op waarde te kunnen schatten. Echt, het ís even door de zure appel heen bijten, maar je krijgt er een verdomd mooie plaat voor terug.